آرزو همچون سرابى است كه هر كه آن را ببيند فريبش دهد، و هر كس بدان اميد بندد نوميدش كند.

الامل كالسّراب يغرّ من رآه و يخلف من رجاه.

آرزوى اندك موجب تباهى عمل گردد.

يسير الامل يوجب فساد العمل.

نفس انسانى از آرزو تهى نيست تا آن گاه كه در كام مرگ در آيد.

لا تخلو النفس من الامل حتّى تدخل في الاجل.

هيچ فريبنده‏اى فريبنده‏تر از آرزو نيست.

لا غاوّ اخدع من الامل.

چيزى دروغگوتر از آرزو نيست.

لا شي‏ء اكذب من الامل.

كوتاهى آرزو براى انجام عمل ياور خوبى است

نعم عون العمل قصر الامل.

هيچ كس نيست كه آرزويش را دراز گرداند جز آنكه مرگ را فراموش كرده و كارش را بد انجام دهد.

ما اطال احد الامل الّا نسى الاجل و اساء العمل.

چه شده است شما را كه آرزو داريد چيزى را كه نيابيد، و گرد آوريد آنچه را نمیخوريد، و بنا كنيد آنچه را در آن سكنى نگيريد.

ما لكم تؤمّلون ما لا تدركونه، و تجمعون ما لا تأكلونه، و تبنون ما لا تسكنونه.

خردورزى نكرده كسى كه آرزويش را طولانى كند.

ما عقل من اطال امله.

هيچ كس نيست كه آرزويش را طولانى كند جز آن كه در عمل كوتاهى نمايد.

ما اطال احد في الامل الّا قصّر فى العمل.

چه وسيله بدى است آرزو، براى تباه كردن عمل.

ما افسد الامل للعمل.

تكيه كردن بر آرزو از حماقت و بیخردى است.

من الحمق الاتّكال على الامل.

كسى كه اميد سيراب شدن از سراب داشته باشد، نوميد گردد و تشنه بميرد.

من امّل الرّىّ من السّراب، خاب امله و مات بعطشه.

كسى كه در مسير آرزوى خود گام نهد مرگش او را در اندازد.

من جرى فى عنان امله عثر بأجله.

كسى كه آرزو داشته باشد چيزى را كه ممكن نيست، انتظارش طولانى شود.

من امّل ما لا يمكن طال ترقّبه.