باز آ... هرآنچه هستی بازآی

گر کافر . گبر و بت پرستی بازآی

این درگه ما درگه نومیدی نیست

صد بار اگر توبه شکستی باز آی

سحر مست مناجات شب توست

خدا مشتاق ذکر یا رب توست

دهد سجاده ات بوی گل یاس

گمانم نام زهرا بر لب توست

آن دل که شد او قابل انوار خدا

پر باشد جان او ز اسرار خدا

زنهار تن مرا چو تنها مشمر

کو جمله نمک شد به نمک زار خدا

از ذکر بسی نور نزاید مه را

در راه حقیقت آورد گمره را

هر صبح و نماز و شام ورد خود ساز

این گفتن لااله الا الله را

ای ماه جبین شبی تو مهوار مخسب

در دور درآ چو چرخ مهوار مخسب

بیداری ما چراغ عالم باشد

یک شب تو چراغ را نگهدار مخسب

این باد سحر محرم راز است مخسب

هنگام تضرع و نیاز است مخسب

بر خلق دوکون از ازل تا به ابد

این در که نبسته است باز است مخسب

این خواجه ترا غم جمال و جاهست

واندیشه باغ و راغ و خرمنگاهست

ما سوختگان عالم توحیدیم

مارا سر لااله الا الله هست

ای طالب اگر ترا سر این را هست

واندر سرتو هوای این درگاهست

مفتاح فتوح اهل حق دانی چیست

خوش گفتن لااله الاالله است

ای اهل مناجات که در محرابید

منزل دور است یکزمان بشتابید

وی اهل خرابات که در غرقابید

صد قافله بگذشت شما در خوابید

اندر رمضان خاک تو زر می گردد

چون سنگ که سرمه  بصر می گردد

آن لقمه که خورده ی درر می گردد

وان صبر که کرده  گهر می گردد