منت زلف تو دارم که گرفتارم کرد

گوهر مهر تو این گونه خریدارم کرد

کافری بیش نبودم علوی ام کردی

نفس عشق شما بود که بیدارم کرد

از قدیم و ندیم می گویند

دست بالای دست ؛ بسیار است

دست بالای دست ها ... اما

دست مشکل گشای کرار است

ذوالفقاری که حق به لب دارد

روح از مشرکان طلب دارد

ذوالفقاری که برق تا می زد

لشکری صف نبسته جا می زد

شب دیده ام به جمال تو شده روشن ای مه منتخب

که ز خواب و خور تو فکنده ای ؛ من خسته ای شه منتخب

چه نموده با دل بینوا می بی عنب لب چون رطب

که گذشته از سر من دگر ز حلال و منکر و مستحب

میگفت حی عالی اعلا علی علی

در وقت خلق احمد و زهرا علی علی

آمد زمان پدید و مکان گشت آشکار

تاریخ خلقت است سراپا علی علی

ای تیغ گرچه خون به رخم هاله کرده ای

من را رها از این غم سی ساله کرده ای

سی سال می شود که شده گریه قوت من

شوق وصال می چکد از هر قنوت من

این همه اعتبار و عزت را از کجا می توان گرفت ؟ اینجا

از همین نعره های یا حیدر از همین ناله های یا زهرا

از همین لحظه های زیبایی که در آن می شود خدا را دید

از دم یا علی که در شب قدر می برد قدر قلب ما بالا

دیوانه ی تو هر که شد عاقل نمی شود

یک لحظه هم ز عشق تو غافل نمی شود

مولا جواز نوکریم چون به دست تو

امضاء و مهر خورده که باطل نمی شود

نمک سفره ی ارباب غذای دل ماست

عشق حیدر به خداوند بهای دل ماست

اگر این حب علی هست خطا ای عالم

خود الله گرفتار خطای دل ماست

من را سر راه او گدا بنویسید

مدیون عطای مرتضی بنویسید

من وصله ی ناجور و سیاهی هستم

من را ز علی کمی جدا بنویسید