ای که از صورت خونین تو غم ریخته است

با تماشای تو یکباره دلم ریخته است

چه به روز سر تو آمده آخر بابا ؟

سرت از ضربه شمشیر به هم ریخته است

دنیای دنی، جای کسی همچو علی نیست

آغشت به خون، روی جهان‏تاب علی را

تا رد نکند خالق او، خواهش او را

ز آن رنگ شهادت زده، محراب علی را

از حیدر مردانه ، عنایـت شده امشب

 از ضربـت شبگانه شــکایت شده امشب

 این قصه که امشب همه عالم به عزایند

 از میـخ در خانه حـکایت شده امشب

شد کشته به محراب عبادت حیدر

هر دیده بحال مرتضی می گرید

بـا گفتن “قد قتل” ز جبریل امین

در خلد برین خیر نساء میگرید

بر روح تمام شیعیان تیغ زدند

بر مردترین مرد جهان تیغ زدند

خورشیدبه سینه، ماه برسر می زد

انگاربه فرق آسمان تیغ زدند.

دانی زچه رو دیده ما میگرید

در ماتم شاه اولیا می گرید

تنها ز غمش اهل زمین گریان نیست

عیسی به فلک از این عزا میگرید

در مسجد کوفه بغض ها می شکند

دیوار سکوت با دعا می شکند

گل کرده نوای رستگاری علی

چون فرق سرش عرش خدا می شکند

وقت پرواز آسمان شده بود

گوئیا آخر جهان شده بود

کعبه میرفت در دل محراب

لحظه ی گریه ی اذان شده بود

اسماء خدا را به صفاتش دادند

از جلوه فاطمه به ذاتش دادند

دلتنگ رخ فاطمه اش بود علی

وقت سحر از غصه نجاتش دادند

دلم خونست وچشمانم پرآب است

تمام سینه ام از غم کباب است

ببین زینب به روی دست هایم

هنوزهم رد سرخی طناب است