مستانِ ولایم و به خود می نازیم

سر را به رهِ عشقِ حسن می بازیم

یک بارِ دگر به کوریِ آلِ سعود ...

قبرِ پسرِ فاطمه را می سازیم

بوی پیراهن یوسف به وطن می آید

اربعین می رود و بوی حسن می آید

اشک هایی که چهل روز حسینی شده بود

همه خون گشته و از لای کفن می آید

در سوگ حسن جهان سیه می پوشد

در سینه، دل از داغ حسن می جوشد

از سوز و ماتم دومین امام معصوم

هر شیعه ز درد، جام غم می نوشد

بس که پر بود دلش از غم و رنج و محن

طشت خون هم جگرش سوزد از داغ حسن

همه در غربت آن نور دو عین گریه کنید

 باید از داغ حسن مثل حسین گریه کنید 

جگر صبر کباب بود از صبر حسن

 گریه ممنوع بود بر سر قبر حسن

نه فقط شعله داغش زده آتش به دلم  

قبر بی شمع و چراغش زده آتش به دلم

ای اهل مدینه فتنه بنیان مکنید  

 بر آل علی این همه عصیان مکنید

گر لاله نریزید به تابوت حسن  

شرمی ز رسول، تیر باران نکنید

روزی که شرار ظلم افروخته شد

یک بار دگر حاصل دین سوخته شد

از بعد شهادتش حسن را از تیر  

 تابوت و تن و کفن به هم دوخته شد

مدینه مات از داغ حسن بود  

طشتی پر از خون باغ حسن بود

از پاره های دل، غم او را بخوانید  

 وز صلح او تفسیر عاشورا بخوانید

من جگر پاره زهرایم و پاره جگرم

 همه را یارم و خود از همه مظلوم‌ترم

خانـه‌ام قتلگـه و یـار ستمگر قاتل  

 سوخته از شرر زهر، ز پا تا به سرم

سایه ی دستی میان قاب چشمان ترش

چادر خاکی زهرا بالش زیر سرش

رنگ خون پاشیده بر آیینه ی احساس او

لکه های سرخ روی گوشوار مادرش