من جگر گوشه شیر خدایم
که جگر پاره از زهرِ جفایم
داغدار لاله های کربلایم
یادگار مکه، فرزند مِنایم
تا که پیغام خون به کوفه بردم
بارها زنده گردیده و مردم
من شهید زنده دشت بلایم
یادگار مکه، فرزند مِنایم

از غربت تو اشک دمادم داریم

دائم به لب پنجره شبنم داریم

این درد دل ماست ، خودت می دانی

در خاک مدینه یک حرم کم داریم

چشـمان نجیب عشق بی تاب شده

هم ناله ی اشک های مهتاب شده

ای حسرت دیدن تو در سینه ی ما

از غربت تو دل زمین آب شده

یک عمر چشمان تو را باران نوشتند

در باغ سرخ لاله ات طوفان نوشتند

در کوچه و بازار شهر غصّه و غم

بند دلت را واژه ی عطشان نوشتند 

از خیمه نگاه می کنی بابا را

پیکار شغال ها و آدم ها را

فرداست که گریه های تو خون بکند

چشمان زمین و قلب هر دریا را

آن کسی که خود خورشید به پایش افتاد

ناگهان رعشه بر اندام رسایش افتاد

ضعف شد چیره و زیر بغلش خالی شد

از روی شانه ی افتاده عبایش افتاد

وای از ریش سپیدش كه حنایی شده بود

ناله اش گفتن اسمی سه هجایی شده بود

دم مغرب افق شهر مدینه اما

جهت قبله ی او كرب و بلایی شده بود

این هم از ماهیت نفس نفیس خاك است

سر آقا به روی دامن خیس خاك است

همه اش سجده شده مثل پدر در گودال

خاك سجاده و سجاد انیس خاك است

گاه آهسته فقط وای برادر می خواند

لب تشنه «قُتلوا» بود كه از بَر می خواند

اشك می ریخت وَ هر آینه می گفت حسین

تا دم مرگ فقط روضه ی حنجر می خواند

زهر نوشید وَ تب کرد محیط جگرش

گُر گرفت از عطش و سوخت همه بال و پرش

خشک شد جُلگه ی لب هاش و با خشکی لب

روضه می خواند به یاد لب خشک پدرش