خُلق نیکویت زمستان را بهاری میکند

دستِ احسانت عجب مردم مداری میکند
 
قلب پر صبرت سراجِ اهلِ ایمان میشود ...

کظمِ غیظت دشمنان را چوب کاری میکند

مهران ساغری 

سر شب تا به سحر گوشه زندان چه کنم

دل آشفته چو گیسوی پریشان چه کنم

گاه پروانه صفت سوختم از هجر رضا

گاه چون شمع مرا سینه سوزان چه کنم

آرزویم به جهان دیدن روی پسر است

سوختم ، سوختم از آتش هجران چه کنم

کاشکی از او خبری را به پسر می بردن

که برای پدرش خون جگر می بردن

همه از غصه ی زندان بلا بی خبرن

لااقل کاش به معصومه خبر می بردن

غمت دانم هزاران دسته بوده
تنت موسی بن جعفر خسته بوده
تو را باب الحوائج خوانده‌اند چون
که عمری در به رویت بسته بوده

بدان معصومه جان بابا غریب است
رضا جان بی تو این دل بی شکیب است
به بالینم نیایید ای عزیزان
که جای من سیه چالی مهیب است

همه عمرم به زندان‌ها سپر شد
نگاهم ماند بر ره بی اثر شد
مرا زنجیر و غل از پا نینداخت
ز دشنام عدو عمرم به سر شد

کاش رضایم برسد در برم
تا که شود مرحمِ چشمِ ترم
پای به غل، عقده و خون در گلو
وای الهی نرسد مادرم

در عزایت شده، فاطمه نوحه گر

بر دل دخترت، رفتنت زد شرر

فدای تو، که زندگی ات پر بلاست

آخر سر، گریه کن تو امام رضاست

کسی که روح الامین است طایر حرمش

هجوم حادثه بر هم زد آشیانش را

به حبس و بند و شهادت اگرچه راضی شد

به جــان خرید بلاهــای شیعیــانش را

آنچنان ز هـر ستـــــم انداخت مرا

كه اجل ره سپر باغ جنان ساخت مرا

عجبى نيست اگر وقت عيادت پسرم

ديد با اين تن كاهيده و نشناخت مرا