چه جلال وجبروتی چه جمالی دارد

گوشه لعل لبش وه که چه خالی دارد

برترین سید دنیاست چه شالی دارد

زینت دوش نبی سیرکمالی دارد

آلاله تمــام بدنــش را بوسید

آئینه نگــاه کردنــش را بوسید

لبخند علی و فاطمه دیدن داشت

وقتی که پیمبر حسنش را بوسید

زیبا گل باغ سرمدی می آید

مرآت جمال احمدی می آید

شادند تمام خلق عالم زیرا

یک دسته گل محمدی می آید

آمد چو به نیمه ماه پرفیض صیام

شد طلعت مجتبی عیان چون مه تام

با روی حسن خوی حسن جلوه نمود

فرزند ابوالحسن امام بن امام

در نیمه ی ماهِ با صفای رمضان

ماهِ علی و فاطمه گردیده عیان

با یک نظرِ «لُولُوء مرجان» تو بخوان

آیاتِ « مَرَجَ البحرینِ یلتقیان »

رمضان، بهشت خدا شده ز گل جمال تو یا حسن

یم علم و حکمت و معرفت، نمی از کمال تو یا حسن

تو علی، تو فاطمه، تو حسن، تو حسین یا که محمدی؟

که عیان جلالت پنج‌تن، بُوَد از جمال تو یا حسن

مژده ای دل نور چشم مرتضی آمد خوش‌آمد

شام میلاد امام مجبتی آمد خوش آمد

غم مخور ای دل که در ماه دعا و استجابت

بهر تأثیر دعا، روح دعا آمد خوش آمد

در نیمه ی ماه ، ماهِ تمام آمده است

عطرِ نفسِ گل به مشام آمده است

در خانه ی زهرا و امیر مومنان

اوّل پسر و دوّم امام آمده است

میلاد همــایونی دلبــر شده است

هنگامه ی شادی مُکرّر شده است

آمد حسـن و چشمِ محمّد روشن

حیدر پدر و فاطمه مادر شده است

چو بر نیمه رسید ماه مبارک

بیــامد لطفی از رب تبــارک

شبر،نیکو خصال و ماه صورت

کریم و اسوه در زهد و بلاغت