كسي كه سير بخوابد در حاليكه همسايه اش گرسنه باشد و نيز كسي كه پوشيده بخوابد در حالي كه همسايه اش برهنه باشد، به من ايمان نياورده است.

ما آمَنَ بي مَن باتَ شعْبانَ و جارُهُ طاوياً، ما آمَنَ بي مَنْ باتَ كاسياً و جارُه عارياً. ‌

برترين درجه ايمان، آن است كه بداني هر كجا هستي خدا نيز با تو هست.

افضَلُ الايمانِ، أن تعلَمَ أنّ اللهَ معكَ حيثُ ما كُنْتَ.

هیچ کس به اندازۀ من، در راه خدا اذیت و آزار ندید.

ما اُوذِيَ أحَدٌ مِثلَ ما اُوذِیتُ فِي اللهِ.

On the way of Allah no one has been oppressed as extensive as I was oppressed.

اگر مردم از رحمت خدا به مسافر آگاه بودند ، همگى بار سفر می‏بستند . همانا خداوند با مسافر ، مهربان است .

لَو یَعلَمُ النّاسُ رَحمَةَ اللّه‏ِ لِلمُسافِرِ لَأصبَحَ عَلى ظَهرِ سَفَرٍ ، إنَّ اللّه‏َ بِالمُسافِرِ رَحیمٌ

‏ If people knew Allah`s kindness to a passenger, they surely would travel. Indeed Allah is kind to the passenger.

هر گاه خداوند بنده‌ای را دوست داشته باشد، قلبی سالم و خویی خوش و معتدل به او روزی‌ ‌فرماید.

إذا أحَبَّ اللهُ عَبْداً رَزَقَهُ قَلْباً سَلِیماً وخُلْقاً قَوِیماً.

If Allah likes a servant, He sustains him by a good (salīm) heart and good and moderate temper.

رسول خدا (صلّی الله علیه وآله) نمازش در عین کامل بودن از همۀ‌ مردم سبک‌تر و خطبه هایش از همه کوتاه‌تر بود و سخن بیهوده نمی‌گفت.

کانَ رَسُولُ اللهِ صلی الله علیه وآله أخَفَّ النّاسِ صَلاةً فِي تَمامٍ وکانَ أقصَرَ النّاسِ خُطبَةً وأقَلَّهُم هَذَراً.

The holy Prophet`s prayer always was lighter than others`, even though was perfect, his sermon was shorter, and he never spoke vainly.

عبادت هفتاد قسمت دارد که برترین آنها طلب روزی حلال است.

العِبادَةُ سَبْعُونَ جُزْءاً أفضَلُها طَلَبُ الْحَلالِ.

There are seventy branches of worship, the best of which is seeking for lawful sustenance.

هرکس مؤمنی را شاد کند، ابتدا خدا را شاد کرده، و دوم پیامبر (صلی الله علیه و آله) را، و سوم ما (اهل بیت) را.

مَنْ سَرَّ مُؤْمِناً فَبِاللهِ بَدَأ وَبِالنَّبِیِّ ثَنّی وَبِنا ثَلَّثَ.

He who makes a Muslim believer happy, has pleased first Allah, secondly the Prophet, and thirdly us (Ahl al-Bayt).

چیزهاى دنیا اگر حلال باشد حساب و بررسى مى شود و اگر از حرام به دست آید عذاب و عقاب دارد و اگر حلال و حرام آن معلوم نباشد سختى و ناراحتى خواهد داشت. پس باید دنیا (و موجوداتش) را همچون میته و مردارى بشناسى كه به مقدار نیاز و اضطرار از آن استفاده كنى.

إنَّ الدُّنْیا فى حَلالِها حِسابٌ، وَ فى حَرامِها عِقابٌ، وَفِى الشُّبَهاتِ عِتابٌ، فَأنْزِلِ الدُّنْیا بِمَنْزَلَهِ المیتَهِ، خُذْمِنْها مایَكْفیكَ.

از علائم پستى شخص، شكر نكردن از ولى نعمت است.

أللُؤْمُ أنْ لا تَشْكُرَ النِّعْمَهَ.

مزاح و شوخى ـ هاى زیاد و بیجا ـ شخصیّت و وقار انسان را از بین مى برد، و چه بسا افراد ساكت داراى شخصیّت و وقار عظیمى مى باشند.

ألْمِزاحُ یَأْكُلُ الْهَیْبَهَ، وَ قَدْ أكْثَرَ مِنَ الْهَیْبَهِ الصّامِت

هلاكت و نابودى دین و ایمان هر شخص در سه چیز است: تكبّر، حرص، حسد. تكبّر سبب نابودى دین و ایمان شخص مى باشد و به وسیله تكبّر شیطان ـ با آن همه عبادت ملعون گردید. حرص و طمع دشمن شخصیّت انسان است، همان طورى كه حضرت آدم (علیه السلام) به وسیله آن از بهشت خارج شد. حسد سبب همه خلاف ها و زشتى ها است و به همان جهت قابیل برادر خود هابیل را به قتل رساند.

هَلاكُ الْمَرْءِ فى ثَلاث: اَلْكِبْرُ، وَالْحِرْصُ، وَالْحَسَدُ; فَالْكِبْرُ هَلاكُ الدّینِ،، وَبِهِ لُعِنَ إبْلیسُ. وَالْحِرْصُ عَدُوّ النَّفْسِ، وَبِهِ خَرَجَ آدَمُ مِنَ الْجَنَّهِ. وَالْحَسَدُ رائِدُ السُّوءِ، وَمِنْهُ قَتَلَ قابیلُ هابیلَ.

هر كه با علماء بسیار مجالست نماید، سخنش و بیانش در بیان حقایق آزاد و روشن خواهد شد، و ذهن و اندیشه اش باز و توسعه مى یابد و بر معلوماتش افزوده مى گردد و به سادگى مى تواند دیگران را هدایت نماید.

مَنْ أكْثَرَ مُجالِسَه الْعُلَماءِ أطْلَقَ عِقالَ لِسانِهِ، وَ فَتَقَ مَراتِقَ ذِهْنِهِ، وَ سَرَّ ما وَجَدَ مِنَ الزِّیادَهِ فى نَفْسِهِ، وَكانَتْ لَهُ وَلایَهٌ لِما یَعْلَمُ، وَ إفادَهٌ لِما تَعَلَّمَ

هر کس در هنگام فوت خود، وصيت را نيكو نشمارد (اهميت ندهد) ، اين کار نقصي در عقل و جوانمردي اوست.

من لم يحسن الوصية عند موته کان نقصا في عقله ومروته.

هركس جایگاه ـ عبادات ـ خود را در مسجد قرار دهد یكى از هشت فایده شاملش مى گردد: برهان ونشانه اى ـ براى معرفت ـ، دوست و برادرى سودمند، دانش واطلاعاتى جامع، رحمت و محبّت عمومى، سخن و مطلبى كه او را هدایت گر باشد، ـ توفیق إجبارى ـ در ترك گناه به جهت شرم از مردم و یا به جهت ترس از عقاب.

مَنْ أدامَ الاْخْتِلافَ إلَى الْمَسْجِدِ أصابَ إحْدى ثَمان: آیَهً مُحْكَمَهً، أَخاً مُسْتَفاداً، وَعِلْماً مُسْتَطْرَفاً، وَرَحْمَهً مُنْتَظِرَهً، وَكَلِمَهً تَدُلُّهُ عَلَى الْهُدى، اَوْ تَرُدُّهُ عَنْ الرَّدى، وَتَرْكَ الذُّنُوبِ حَیاءً اَوْ خَشْیَهً