خدا خود میکند روح او را تا عرش پرتابش

کسی را که در زیر ایوان طلا او میبرد خوابش

خدا رحمت کند شیخ بهایی را

صدو ده بار ایولا به آن طراحی نابش

مشهد حرم مطهر سلطان است
قم مرقد پاڪ بانوی باران است

گویند که حَدّ فاصلِ این دو حرم
بین الحرمینِ کشور ایران است

روزایی که روزه دارم حتی وقتی سرکارم

وقتی زیر آفتابم یاد حضرت ربابم

سر سفره های افطار میکنم لعن امیه

تا گرسنه ام میگم من بمیرم برا رقیه

غایبی از دیده اما حاضری در قلب وجانم       غایب از دیده تو را من دوست دارم دوست دارم

در و دیوار عالم روضه مجسم بود

سجاده اش محراب هر دو عالم بود

ازچه نگرید مسافر نینوا و کوفه و شام

وقتی که عالم بر دیده یعقوب مبهم بود

دیوانه کردی یک عالم را با عشقت

آخرش جونمو میدم من با عشقت

کافیه لب تر کنی تو یا زینب

از اینجا سینه خیز میایم تا دمشقت

به کعبه شد تولد یار احمد/ بیامد یار و غمخوار محمد

همیم مولود بود آیات قرآن/برادر با نبی و روح قرآن

ابوطالب ببالید از وجودش/چرا که او بود از تار و پودش

سه شب در کعبه مهمان خدا بود/علی بود آنکه فخر انبیا بود

علی دین و علی آیین حق است/علی آگاه از روز الهت است

بود یار تمام حق پرستان/زند تیری به قلب بت پرستان

علی کشتی،علی سکان،علی بحر/علی دُّر و علی گوهر،علی شهر

در خانه ی پرنور نبی همهمه است

ابلیس از این همهمه در واهمه است

ازعرش فرشتگان خبر آوردند

میلادگل محمدی فاطمه است

آرزو داریم بسازیم یه حرم 

نداری شما حتی یه حرم 

آقاجون میدونی که خیلی بدم 

ولی تو همونی دادی کرم 

ای نخل بلند بردباری زهرا

وی اشک غمت همیشه جاری زهرا

روزی که تمام کارها دست شماست

مارا به کسی وا مگذارید زهرا

کربلا زخون قاسم رنگی شده

پرچم الله نمایان شده

عطرتو وعطر حسین ع دوای دردم شده

 اشک یتیمان سوی الله نمایان شده

قبله عالم باقدس هماهنگ شده

هرچه کردم بنویسم ز تو مدح و سخنی

تا بگویم ز مقام تو که یا بن الحسنی

این قلم یار نبود و فقط این جمله نوشت

پسر حیدر کرار تو ارباب منی

تا جلوه نما دلبر جانانه ی ما شد

آکنده دل از نعره ی مستانه ی ما شد

تا نور رخ رونق کاشانه ی ما شد

دیوانه ی مهدی دل دیوانه ی ما شد

خم ابروی تو سرمشق کدام استاد است

که خرابات دلم در پی او آباد است

خم ابروی تورا دیدم رفتم به سجود

صید را زنده گرفتن هنر صیاد است

سنگی که زدی قاتل این آیینه است

ضرب لگدت ز کینه ای دیرینه است 

بد ذات نزن صورتم از برگ گل است

نامرد چقدر دست تو سنگین است