سیه پوش غم تو جان و تن شد

زداغت هر دلی غرق محن شد

بمیرم قاتلت شد همسر تو

غریبی توهم مثل حسن شد

ناله وا جگر نزن اینقدر

جگرت را شرر نزن اینقدر

با صدای نفس نفس زدنت

پشت در بال و پر نزن اینقدر

خواهر نداشتم که پرستاری ام کند

مادر نداشتم که مرا یاری ام کند

این بي كسي خلاصه به بی مادری نشد

بابا نبود رفع گرفتاری ام کند

قدمش ناگهان شتاب گرفت

طرفش رفت و ظرف آب گرفت

آب را بر روی زمین تا ریخت

در همان لحظه قلب زهرا ریخت

لاله‌اى بود که با داغ جگر سوخته بود

آتشى در دل سودا زده افروخته بود

شرم دارم که بگویم تن مسموم تو را

خصم با تیر به تابوت به هم دوخته بود

این گرامی پسـر اول زهرا , حسن است
دومین حجت و چارم نفر از پنج تن است
اختــر بــرج شــرف مطلــع الانــوار جمال
آفتـــاب دل زهـرا مـه هـر انجمن است 

ماه من از تو ندیدم قمــری زیباتر
نیست از نقش جمالت اثری زیباتر
این یقینم شده در عالم هستی ز تو
مـــادر دگــر ندارد پســـری زیباتر

او رود زلالی ست که درفصل عطش
جود و کـرم خویش به دریــا بخشد
از لطـف کـریم اهل بیـت عصمت
ما را ز کـرم خـدا به فـردا بخشد

مــولا که سـر سفــرۀ بـانوی فدک بود
از ذکر حسین و حسنش نان و نمک بود
روشـن ز حسین ، آینۀ چشم فلک بود
دیـدار حسن ، روشنی چشـم ملک بود

دریای نور در دهنت آفریده‌اند
آیات وحی در سخنت آفریده‌اند
سرتا به پات آینۀ حسن کبریاست
در بین پنج تن حسنت آفریده‌اند

این ماه رسول است که از ماه صیامش
پیوسته درود و صلوات است و سلامش
بـرتر بــوَد از منقبـــت و مــدح خـــلایق
قـدر و شرف و عـزت و اجلال و مقامش

این کیست که در عرش خدا چشم و چراغ است
آری حسـن است اینکه نخستین گــل باغ است
ای آنکه تـــو را مـــادرِ خورشیــد سراغ است
بــازار دل‌افـــــروزی عــــالم ز تــو داغ است

بشــارت آمده گلـــزار آل یاسـین را
که مؤمنین بگشایید از جبین چین را
دهید زینت، محراب و مسند دین را
کنید ورد زبان این کلام شیرین را
که حُسن عزّوجلّ را کنون رسد مِرآت
ز جنّ و اِنس و ملک بر جمال او صلوات

از صلح حسن، دین خدا یافت سلامت
این صلح قیامیست به معنای قیامت
با آنکه همانند علی داشت شهامت
هر ظلم که دید آن خلف پاک امامت
تا حفظ شود دین خدا کرد کرامت
چون کوه برافراشت به هر حادثه قامت

خورشیــد آسمــانی ماه خدا حسن
همسایه ی قدیمی دنیای ما حسن
پــرواز بـــال هــای خیــالی فهم ما
کی میرسد به اوج مقام شما حسن