چه حالی داده دل را دست مادر

که می شستی زدنیا دست مادر

از آن سیلی مگر چشمت نمی دید

که می جستی مرا با دست مادر

آه زهرا تا ابد جاری بود

دست مولا تشنه یاری بود

چون علی شد بی کس و بی‌ هم‌ نفس

گفت یا زینب به فریادم برس

رفتی تو و زینبت ز غم می سوزد

آتش ز نوایش به دلم افروزد

این خانه عزاخانه شود بار دگر

هر گاه نگاه خود به در می دوزد

بابا چه بی وفا شده دنیای بعد تو

من ماندم و مصائب عظمای بعد تو

چشم انتظار رفتن تو بود امتت

شعله کشید فتنه ز فردای بعد تو

بریزم اشک غم ، از دیده بر رخسار مادر جان

بنالـم در عزایــت بادل افکـار مـــادر جان

یه یاد آرم از آن ساعت که با پهلوی بشکسته

کشیدی ناله در بین در و دیوار مـــادر جان

از آن غصب فدکوز بردن حیدر سوی مسجد

مــرا دیگر نباشد طاقت گفتار مـــادر جان

ناموس خدا ، دخت نبی ، همسر حیدر

ام الحسین ، شلفعه ی خلق به محشر

این غم نرود از نظر ما که ز کین شد

نیلی رخت از سیلی آن شوم بد اختر

منم زینب که بی دلدار مانده ست

به قلبم خون به چشمم خار مانده است

نگاهم خیره میماند همیشه

به آن خونی که به دیوار مانده است

مـرو مــادر دلــم طاقت نداره

دلم بعد از تو خیلی بی قراره

مگه بابام علی شب های بی تو

سرم رو روی زانوهاش بذاره

جاهلان خیال بافتند

فرق شیعه را شکافتند

زخم شیعه را نمک زدند

قفل بر در فدک زدند

تاب دیدنت نداشتند

داغ بر دلت گذاشتند

من بودم باب هل اتي را بستند

امكان رسيدن به خدا را بستند

اي كاش بميرم كه خجالت زده ام

من بودم و دست مرتضي را بستند