خودداری از حرام در هنگام نیاز را عفت گویند. حضرت علی علیه السلام در نهج البلاغه حکمت 474 می فرماید : کسی که در راه خدا جهاد کند و شهید شود اجرش بزرگ تر از کسی نیست که بتواند گناه کند اما عفت بورزد. انسان پاکدامن و عفیف نزدیک است که فرشته ای از فرشتگان خدا شود.

حضرت در سخنی دیگر در منتخب میزان الحکمه حدیث 4310 فرموده اند : ریشه عفاف, قناعت است و میوه اش کم شدن اندوه ها. بنابراین انسان اگر راضی به آنچه خدا نصیبش نموده بگردد عفاف پیشه کرده است و ثمره آن اینست که دیگر غصه چیزهایی که ندارد را نمی خورد زیرا به خواست خدا راضی شده است و بیش از آن انتظار ندارد.

پیغمبر خدا صلی الله علیه و اله می فرمایند : آنچه از عفت منشعب می گردد, خشنودی و خضوع است و دیگر بهره مندی و آسایش و دیگر فروتنی و تذکر و دیگر تفکر و بخشندگی و سخاوت اینها خصالی است به سبب پارسایی و خشنودی از قسمت خدا حاصل می شود. (تحف العقول صفحه 17)

حضرت امیرالمومنین علیه السلام می فرماید : هر کس عفت بورزد بار گناهانش سبک می گردد و منزلتش نزد خداوند بالا می رود و با عفت است که اعمال پاکیزه می شود یعنی اعمال رشد می کند و پاداش آنها زیاد می گردد.

سوالات سخنرانی

سوال اول : انسان عفیف چرا و چگونه اندوهش کم می گردد ؟

1 ـ چون به خواست خدا راضی شده است ؛

2 ـ چون بیش از قسمت خود انتظار ندارد ؛

3 ـ چون بار گناهانش سبک می شود ؛

4 ـ گزینه 1 و 2 صحیح است .

سوال دوم : پاکیزه شدن اعمال یعنی چه ؟

1 ـ یعنی بار گناهان سبک شود ؛

2 ـ یعنی اعمال رشد کند و پاداش آن زیاد گردد ؛

3 ـ یعنی ثوابی بزرگ تر از مجاهدین دارد ؛

4 ـ هیچ کدام .