موضوع :دعا کردن در نهج البلاغه

از سخنان گوهربار امیرالمومنین علیه السلام احادیث و نوشته های زیادی راجع به دعا کردن در سخنان معصومین وجود دارد که ما اینجا به چند حکمت از کتاب نهج البلاغه و ایات کریم می پردازیم در حکمت ۱۳۵ امیرالمومنین علیه السلام می فرمایند: مَن ٱعطی الدُعا لَم یُحرم الاِجابَة کسی که خداوند به او توفیق دعا کردن را می دهد پس از اجابت دعا محرومش نمی کند.

دعا در لغت: به معنی صدا زدن و یاری طلبیدن است در اصطلاح ۲ معنی دارد: ۱. به معنی گفتگو کردن با خداوند به صورت طلب حاجت و در خواست حل مشکلات ۲. مناجات و یاد صفات خدا بودن هم نوعی دعا کردن است.

نکته ی کلیدی:» اجابت حقیقی همیشه از سمت خدا همیشه صورت میگیرد حتی اگر مطابق با حال بنده نباشد. سوال؟! چرا بعضی از دعاها مستجاب نمیشود ؟ در حالی که خداوند در ایه ۶۰ غافر میفرماید: مرا بخوانید تا دعای شما را مستجاب کنم انسانها فکر میکنند که اجابت همان خواسته ها و نیازهای ان است در صورتی که خداوند به ما اجابت حقیقی را میدهد اما ادمی ان را نمی فهمد . پس اجابت حقیقی همیشه از سوی خدا صورت می گیرد حتی اگر مطابق حال بنده نباشد

بحث دعا فقط دعا کردن نیاز نیست بلکه ارتباط و حرف زدن است برای ان کس که مومن است خداوند بیشتر او را برای حاجتش نگه میدارد مرز های دعا کردن: ۱. مشروعیت دعا » یعنی دعا شرعی باشد حد شرعی داشته باشد و لذا در راه حرام نباشد ۲. دعا بر خلاف سنت های الهی نباشد » یعنی ضد سنت های الهی نباشد مانند : مرگ ، امتحان های الهی ، پیر شدن و... ۳. دعا بر خلاف حکمت و مصلحت الهی نباشد نکته ی کلیدی: دعا مغز عبادت است » یعنی اگر عبادت را شبیه بدن انسان کنیم مغز فرمانده است و به سرتاسر بدن دستور صادر میکند دعا هم همین طور تشبیه شده است