تنهام اگر چه غرق شورم امشب
از همهمه های شهر دورم امشب
در سینه بساط روضه خوانی برپاست
ای ماه تویی سنگ صبورم امشب

آه سرد و دل، کباب آورده ام...

گوشواره با حجاب آورده ام...

بچّه ها جانم به جای خان عمو،...

مشک چشمان پر آب آورده ام

یک مشک یک غیرت که از آن رو به رو آمد

طفلی صدا زد بچه ها گویا عمو آمد

باید به استقبال آب ابرویش رفت

وقتی عمو از جنگ آب و آبرو آمد

جز آن زمان که مشک به دندان گرفته بود

در عمر خویش خنده دندان نما نکرد

چون وا نشد گره ز دندان کمک گرفت

دندان هم این گره بسته وا نکرد

یل ام البنین

عزیز عالمین

اوست حتما آری

اصل ماتم اربعین

تربتِ عبّاس .. با خاک نجف آمیخته ...
تا قیامت پرچمش در کربلا آویخته ...
علقمه شایسته ی مشکِ ابوفاضل نبود
ساقی کوثر در آن شهد شهادت ریخته

مهران ساغری

یا ساقی العطاشیٰ ...

دستت به روی خاک و همه دست میزنند 

در این میان منم که دو دستی به سر زنم 

رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
نوبت به لبان خشک عباس رسید
نقّاش چقدر آه باید بکشد

حــــرف دل آب را کجـــا می زد مشک

ســرتا ســر کــربلا صــدا می زد مشک

تیـــری آمـــد به قلــــب عبــــاس نشست

چون طفل رباب دست و پا می زد مشک

دگر این کاروان یاسی ندارد

که با خود شور و احساسی ندارد

بیا ام البنین برگشته زینب

ولی افسوس عباسی ندارد