تربتِ عبّاس .. با خاک نجف آمیخته ...
تا قیامت پرچمش در کربلا آویخته ...
علقمه شایسته ی مشکِ ابوفاضل نبود
ساقی کوثر در آن شهد شهادت ریخته

مهران ساغری

یا ساقی العطاشیٰ ...

دستت به روی خاک و همه دست میزنند 

در این میان منم که دو دستی به سر زنم 

رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
نوبت به لبان خشک عباس رسید
نقّاش چقدر آه باید بکشد

حــــرف دل آب را کجـــا می زد مشک

ســرتا ســر کــربلا صــدا می زد مشک

تیـــری آمـــد به قلــــب عبــــاس نشست

چون طفل رباب دست و پا می زد مشک

دگر این کاروان یاسی ندارد

که با خود شور و احساسی ندارد

بیا ام البنین برگشته زینب

ولی افسوس عباسی ندارد

زلف خوش بوی تو بر هم چقَدَر پیچیده

چشم و ابروی تو بر هم به نظر پیچیده

"بر سرت شانه زدی یا که عمودت زده اند"

سر تو پهن شده شانه به سر پیچیده

افتادی از بلندی و آقا سرت شکست

ته مانده های زخمی بال وپرت شکست

وقتی عمود آمد وشقّ القمر که شد

تیر کمان میان دو چشم ترت شکست

دست تو را دوباره به چشمان تر زنم

شاید که مرهمی شود و بر جگر زنم

پلکی که خون گرفته به سختی تکان بده

شاید نمیرم و نفسی بیشتر زنم

بعدازتو غم به سینه ی لیلا پناه برد

مجنون دل شکسته به صحرا پناه برد

برخیزای پناه حرم ، گوشواره ای

با دلهره به زینب کبری پناه برد

رفتی و با رفتنت چه بر سر من رفت

هر چه توان داشتم ز پیکر من رفت

پشت و پناه یکی دو روزه ی من نه

یک جبل الرحمه از برابر من رفت