حاصل کوتاهى، پشیمانى، و حاصل دوراندیشى، سلامت است.

ثَمَرَةُ التَّفْرِیطِ النَّدَامَةُ، وَثَمَرَةُ الْحَزْمِ السَّلاَمَةُ.

آنجا که باید سخن درست گفت، در خاموشى خیرى نیست، چنانکه در سخن نا آگاهانه نیز خیرى نخواهد بود.

لاَ خَیْرَ فِی الصَّمْتِ عَنِ الْحُكْمِ، كَمَا أَنَّهُ لاَ خَیْرَ فِی الْقوْلِ بِالْجَهْلِ.

دو دعوت به اختلاف نرسد جز این که یکى باطل باشد

مَا اخْتَلَفَتْ دَعْوَتَانِ إِلاَّ كَانَتْ إِحْدَاهُمَا ضَلاَلَةً.

از روزى که حق براى من نمایان شد، هرگز دچار تردید نشدم

مَا شَكَكْتُ فِی الْحَقِّ مُذْ أُرِیتُهُ.

هرگز دروغ نگفتم و به من دروغ نگفتند، و هرگز گمراه نشدم، و کسى به وسیله من گمراه نشده است.

مَا كَذَبْتُ وَلاَ كُذِّبْتُ، وَلاَ ضَلَلْتُ وَلاَ ضُلَّ بِی.

آغاز کننده ستم، در قیامت انگشت به دندان مى‏گزد.

لِلظَّالِمِ الْبَادِی غَداً بِكَفِّهِ عَضَّةٌ

کوچ کردن نزدیک است

الرَّحِیلُ وَشِیكٌ

هر کس که با حق در آویزد نابود مى‏گردد.

مَنْ أَبْدى صَفْحَتَهُلِلْحَقِّ هَلَكَ.

کسى را که شکیبایى نجات ندهد، بی تابى او را هلاک گرداند.

مَنْ لَمْ یُنْجِهِ الصَّبْرُ أَهْلَكَهُ الْجَزَعُ.

شگفتا آیا معیار خلافت، صحابى پیامبر بودن است امّا صحابى بودن و خویشاوندى ملاک نیست. (از امام شعرى در همین مسئله نقل شد که به ابا بکر فرمود) اگر ادّعا می کنى با شوراى مسلمین به خلافت رسیدى، چه شورایى بود که رأى دهندگان حضور نداشتند و اگر خویشاوندى را حجّت مى‏آورى، دیگران از تو به پیامبر نزدیک‏تر و سزاوارترند

وَاعَجَبَاهُ! أَتَكُونُ الْخِلاَفَةَ بِالصَّحَابَةِ وَلاَتَكُونُ بِالصَّحَابةِاً وَالْقَرَابَةِ؟ و روی له شعر فی هذا المعنى، وهو: فَإِنْ كُنْتَ بِالشُّورَى مَلَكْتَ أُمُورَهُمْفَكَیْفَ بِهذَا وَالْمُشِیرُونَ غُیَّبُ وَإِنْ كنْتَ بِالْقُرْبَى حَجَجْتَ خَصِیمَهُمْفَغَیْرُكَ أَوْلَى بِالنَّبِیِّ وَأَقْرَبُ

همانا انسان در دنیا تخته نشان تیرهاى مرگ، و ثروتى است دستخوش تاراج مصیبت‏ها: با هر جرعه نوشیدنى، گلو رفتنى، و در هر لقمه اى، گلوگیر شدنى است، و بنده نعمتى به دست نیاورد جز آن که نعمتى از دست بدهد، و روزى به عمرش افزوده نمى‏گردد جز با کم شدن روزى دیگر پس ما یاران مرگیم، و جان‏هاى ما هدف نابودی ها، پس چگونه به ماندن جاودانه امیدوار باشیم. در حالى که گذشت شب و روز بنایى را بالا نبرده جز آن که آن را ویران کرده، و به اطراف پراکند

إِنَّمَا الْمَرْءُ فِی الدُّنْیَا غَرَضٌتَنْتَضِلُ فِیهِالْمَنَایَا وَنَهْبٌاً تُبَادِرُهُ الْمَصَائِبُ، وَمَعَ كُلِّ جُرْعَةٍ شَرَقٌ وَفِی كُلِّ أَكْلَةٍ غَصَصٌ، وَلاَ یَنَالُ الْعَبْدُ نِعْمَةً إِلاَّ بِفِرَاقِ أُخْرَى، وَلاَ یَسْتَقْبِلُ یَوْماً مِنْ عُمُرِهِ إِلاَّ بِفِرَاقِ آخَرَ مِنْ أَجَلِهِ. فَنَحْنُ أَعْوَانُ الْمَنُونِ وَأَنْفُسُنَا نَصْبُ الْحُتُوفِ فَمِنْ أَیْنَ نَرْجُوا الْبَقَاءَ وَهذَا اللَّیْلُ وَالنَّهَارُ لَمْ یَرْفَعَا مِنْ شَیْءٍ شَرَفاًإِلاَّ أَسْرَعَا الْكَرَّةَ فِی هَدْم

اى فرزند آدم، آنچه را که بیش از نیاز خود فراهم کنى، براى دیگران اندوخته اى.

یَابْنَ آدَمَ مَا كَسَبْتَ فَوْقَ قُوتِكَ، فَأَنْتَ فِیهِ خَازِنٌ لِغَیْرِكَ.

دل‏ها را روى آوردن و پشت کردنى است، پس دل‏ها را آنگاه به کار وادارید که خواهشى دارند و روى آوردنى، زیرا اگر دل را به اجبار به کارى وادارى کور مى‏گردد.

إِنَّ لِلْقُلُوبِ شَهْوَةً وَإِقْبَالاً وَإِدْبَاراً، فَأْتُوهَا مِنْ قِبَلِ شَهْوَتِهَا وَإِقْبَالِهَا، فَإِنَّ الْقَلْبَ إِذَا أُكْرِهَ عَمِیَ.

چون خشم گیرم، کى آن را فرو نشانم در آن زمان که قدرت انتقام ندارم، که به من بگویند. «اگر صبر کنى بهتر است» یا آنگاه که قدرت انتقام دارم که به من بگویند: «اگر عفو کنى خوب است».

وكان علیه السلام یقول: مَتَى أَشْفِی غَیْظِی إِذَا غَضِبْتُ؟ أَحِینَ أَعْجِزُ عَنِ الاِْنْتِقَامِ فَیُقَالُ لِی: لَوْ صَبَرْتَ؟ أَمْ حِینَ أَقْدِرُ عَلَیْهِ فَیُقَالُ لی: لَوْ عَفَوْتَ.

(در سر راه از کنار مزبله اى عبور می کرد.) این همان است که بخیلان به آن بخل می ورزند (و در روایت دیگرى نقل شد که) این چیزى است که دیروز بر سر آن رقابت می کردید

وقد مرّ بقذر على مزبلة: هذا مَا بَخِلَ بِهِ الْبَاخِلُونَ. و روی فی خبر آخر أَنه قال: هذَا مَا كُنْتُمْ تَتَنَافَسُونَ فِیهِ بِالاََْمْسِ!