بخشندگى، نگاه‏دارنده آبروست، و شکیبایى دهان بن بی خردان، و عفو زکات پیروزى، و دورى کردن، کیفر خیانتکار، و مشورت چشم هدایت است. و آن کس که با رأى خود احساس بی نیازى کند به کام خطرها افتد، شکیبایى با مصیبت‏هاى شب و روز پیکار کند، و بی تابى، زمان را در نابودى انسان یارى دهد، و برترین بی نیازى ترک آرزوهاست، و چه بسا عقل که اسیر فرمانروایى هوس است، حفظ و به کار گیرى تجربه رمز پیروزى است، و دوستى نوعى خویشاوندى به دست آمده است، و به آن کس که به ستوه آمده و توان تحمّل ندارد اعتماد نکن.

الْجُودُ حَارِسُ الاََْعْرَاضِ، وَالْحِلْمُ فِدَامُالسَّفِیهِ، وَالْعَفْوُ زَكَاةُ الظَّفَرِ، وَالسُّلُوُّعِوَضُكَ مِمَّنْ غَدَرَ، وَالاِْسْتِشَارَةُ عَیْنُ الْهِدَایَةِ وَقَد خَاطَرَ مَنِ اسْتَغْنَى بِرَأْیِهِ، وَالصَّبْرُ یُنَاضِلُ الْحِدْثَانَ والْجَزَعُمِنْ أَعْوَانِ الزَّمَانِ، وَأَشْرَفُ الْغِنَى تَرْكُ الْمُنَى وَكَمْ مِنْ عَقْلٍ أَسیِرٍ تَحْتَ هَوَى أَمِیرٍ! وَمِنَ التَّوْفِیقِ حِفْظُ التَّجْرِبَةِ، وَالْموَدَّةُ قَرَابَةٌ مُسْتَفَادَةٌ، وَلاَ تَأْمَنَنَّ مَلُولاً

خودپسندى یکى از حسودان عقل است.

عُجْبُالْمَرْءِ بِنَفْسِهِ أَحَدُ حُسَّادِ عَقْلِهِ.

چشم از سختى خوار و خاشاک و رنج‏ها فرو بند تا همواره خشنود باشى.

أَغْضِعَلَى الْقَذَىوَالاََْلَمِ تَرْضَ أَبَداً

کسى که درخت شخصیت او نرم و بى‏عیب باشد، شاخ و برگش فراوان است.

مَنْ لاَنَ عُودُهُ كَثُفَتْ أَغْصَانُهُ

اختلاف نابود کننده اندیشه است.

الْخِلاَفُ یَهْدِمُ الرَّأْیَ.

کسى که به نوایى رسید تجاوزکار شد.

مَنْ نَالَاسْتَطَالَ

در دگرگونى روزگار، گوهر شخصیت مردان شناخته می شود

فِی تَقَلُّبِ الاََْحْوَالِ عِلْمُ جَوَاهِرِ الرِّجَالِ.

حسادت بر دوست، از آفات دوستى است.

حَسَدُ الصَّدِیقِ مِنْ سُقْمِ الْمَوَدَّةِ

قربانگاه اندیشه ها، زیر برق آرزوهاست.

أَكْثَرُ مَصَارِعِ الْعُقُولِ تَحْتَ بُرُوقِ الْمَطَامِعِ.

داورى با گمان بر افراد مورد اطمینان، دور از عدالت است.

لَیْسَ مِنَ الْعَدْلِ الْقَضَاءُ عَلَى الثِّقَةِ بِالظَّنِّ.

بدترین توشه براى قیامت، ستم بر بندگان است.

بِئْسَ الزَّادُ إِلَى الْمَعَادِ الْعُدْوَانُ عَلَى الْعِبَادِ.

خود را به بی خبرى نمایاندن از بهترین کارهاى بزرگواران است.

مِنْ أَشْرَفِ أَفْعَالِ الْكَرِیمِ غَفْلَتُهُ عَمَّا یَعْلَمُ.

آن کس که لباس حیاء بپوشد، کسى عیب او را نبیند.

مَنْ كَسَاهُ الْحَیَاءُ ثَوْبَهُ لَمْ یَرَ النَّاسُ عَیْبَهُ.

با سکوت بسیار، وقار انسان بیشتر شود، و با انصاف بودن، دوستان را فراوان کند، و با بخشش، قدر و منزلت انسان بالا رود، و با فروتنى، نعمت کامل شود، و با پرداخت هزینه ها، بزرگى و سرورى ثابت گردد، و روش عادلانه، مخالفان را درهم شکند، و با شکیبایى در برابر بی خرد، یاران انسان زیاد گردند.

بِكَثْرَةِ الصَّمْتِ تَكُونُ الْهَیْبَةُ، وَبِالنَّصَفَةِیَكْثُرُ الْمُوَاصلُونَ وَبالاِِْفْضَالِ تَعْظُمُ الاََْقْدَارُ، وَبِالتَّوَاضُعِ تَتِمُّ النِّعْمَةُ، وَبِاحْتَِمالِ الْمُؤَنِ،ث یَجِبُ السُّؤْدَدُ وَبِالسِّیرَةِ الْعَادِلَةِ یُقْهَرُ الْمُنَاوِىءُبِالْحِلْمِ عَنِ السَّفِیهِ تَكْثُرُ الاََْنْصَارُ عَلیْهِ.

شگفتا که حسودان از سلامتى خود غافل مانده اند

الْعَجَبُ لِغَفْلَةِ الْحُسَّادِ عَنْ سَلاَمَةِ الاََْجْسَادِ!