گناهى که تو را پشیمان کند بهتر از کار نیکى است که تو را به خود پسندى وا دارد.

سَیِّئَةٌ تَسُوءُكَ خَیْرٌ عِنْدَاللهِ مِنْ حَسَنَةٍ تُعْجِبُكَ.

ارزش مرد به اندازه همّت اوست، و راستگویى او به میزان جوانمردی اش، و شجاعت او به قدر ننگى است که احساس می کند، و پاکدامنى او به اندازه غیرت اوست.

قَدْرُ الرَّجُلِ عَلَى قَدْرِ هِمَّتِهِ، وَصِدْقُهُ عَلَى قَدْرِ مُرُوءَتِهِ، وَشَجَاعَتُهُ عَلَى قَدْرِ أَنَفَتِهِ،عِفَّتُهُ عَلَى قَدْرِ غَیْرَتِهِ.

پیروزى در دوراندیشى، و دور اندیشى در به کار گیرى صحیح اندیشه، و اندیشه صحیح به راز دارى است.

الظَّفَرُ بالْحَزْمِ، وَالْحَزْمُ بِإِجَالَةِ الرَّأْیِ، وَالرَّأْیُ بِتَحْصِینِ الاََْسْرَارِ.

از یورش بزرگوار به هنگام گرسنگى، و از تهاجم انسان پست به هنگام سیرى، بپرهیز.

احْذَرُوا صَوْلَةَ الْكَرِیمِ إذَا جَاعَ، واللَّئِیمِ إِذَا شَبِعَ.

دل‏هاى مردم گریزان است، به کسى روى آورند که خوشرویى کند

قُلُوبُ الرِّجَالِ وَحْشِیَّةٌ، فَمَنْ تَأَلَّفَهَا أَقْبَلَتْ عَلَیْهِ.

عیب تو تا آن گاه که روزگار با تو هماهنگ باشد، پنهان است.

عَیْبُكَ مَسْتُورٌ مَا أَسْعَدَكَ جَدُّكَ

سزاوارترین مردم به عفو کردن، تواناترینشان به هنگام کیفر دادن است.

أَوْلَى النَّاسِ بِالْعَفْوِ أَقْدَرُهُمْ عَلَى الْعُقُوبَةِ.

سخاوت آن است که تو آغاز کنى، زیرا آنچه با درخواست داده می شود یا از روى شرم و یا از بیم شنیدن سخن ناپسند است.

السَّخَاءُ مَا كَانَ ابْتِدَاءً، فَأَمَّا مَا كَانَ عَنْ مَسْأَلَةِ فَحَیَاءٌ وَتَذَمُّمٌط .

هیچ ثروتى چون عقل، و هیچ فقرى چون نادانى نیست. هیچ ارثى چون ادب«»، و هیچ پشتیبانى چون مشورت نیست.

لاَ غِنَى كَالْعَقْلِ، وَلاَ فَقْرَ كَالْجَهْلِ، وَلاَ مِیرَاثَ كَالاَْدَبِ، وَلاَ ظَهِیرَ كَالْمُشَاوَرَةِ.

شکیبایى دو گونه است: شکیبایى بر آنچه خوش نمی دارى و شکیبایى در آنچه دوست می دارى.

الصَّبْرُ صَبْرَانِ: صَبْرٌ عَلَى مَا تَكْرَهُ، وَصَبْرٌ عَمَّا تُحِبُّ.

ثروتمندى در غربت، چون در وطن بودن، و تهیدستى در وطن، غربت است.

الْغِنَى فِی الْغُرْبَةِ وَطَنٌ، وَالْفَقْرُ فِی الْوَطَنِ غُرْبَةٌ.

قناعت، ثروتى است پایان ناپذیر.

الْقَنَاعَةُ مَالٌ لاَ یَنْفَدُ.

ثروت، ریشه شهوت‏هاست.

الْمَالُ مَادَّةُ الشَّهَوَاتِ.

آن که تو را هشدار داد، چون کسى است که مژده داد.

مَنْ حَذَّرَكَ كَمَنْ بَشَّرَكَ.

زبان تربیت نشده، درنده اى است که اگر رهایش کنى مى‏گزد

الِّلسَانُ سَبُعٌ، إِنْ خُلِّیَ عَنْهُ عَقَرَ