نیش زن شیرین است.

الْمَرْأَةُ عَقْرَبٌ حُلْوَةُ اللَّسْبَةِ

چون تو را ستودند، بهتر از آنان ستایش کن، و چون به تو احسان کردند، بیشتر از آن ببخش. به هر حال پاداش بیشتر از آن آغاز کننده است.

إِذَا حُیِّیْتَ بِتَحِیَّةٍ فَحَیِّ بِأَحْسَنَ مِنْهَا، وإِذَا أُسْدِیَتْ إِلَیْكَ یَدٌ فَكَافِئْهَا بِمَا یُرْبِی عَلَیْهَا، وَالْفَضْلُ مَعَ ذلِكَ لِلْبَادِىءِ].

شفاعت کننده چونان بال و پر در خواست کننده است.

الشَّفِیعُ جَنَاحُ الطَّالِبِ.

اهل دنیا سوارانى در خواب مانده اند که آنان را می رانند.

أَهْلُ الدُّنْیَا كَرَكْبٍ یُسَارُ بِهِمْ وَهُمْ نِیَامٌ.

از دست دادن دوستان غربت است.

فَقْدُ الاََْحِبَّةِ غُرْبَةٌ.

از دست دادن حاجت بهتر از درخواست کردن از نا اهل است.

فَوْتُ الْحَاجَةِ أَهْوَنُ مِنْ طَلَبِهَا إِلَى غَیْرِ أَهْلِهَا.

از بخشش اندک شرم مدار که محروم کردن، از آن کمتر است.

لاَ تَسْتَحِ مِنْ إِعْطَاءِ الْقَلِیلِ، فَإِنَّ الْحِرْمَانَ أَقَلُّ مِنْهُ.

عفّت ورزیدن زینت فقر، و شکرگزارى زینت بی نیازى است.

الْعَفَافُ زِینَةُ الْفَقْرِ، [والشُّكْرُ زِینَةُ الغِنَى].

اگر به آنچه که می خواستى نرسیدى، از آنچه هستى نگران مباش.

إِذَا لَمْ یَكُنْ مَا تُرِیدُ فَلاَ تُبَلْكیفَ كُنْتَ.

نادان را یا تندرو یا کند رو می بینى.

لاَتَرَى الْجَاهِلَ إِلاَّ مُفْرِطاً أَوْ مُفَرِّطاً.

چون عقل کامل گردد، سخن اندک شود.

إِذَا تَمَّ الْعَقْلُ نَقَصَ الْكَلاَمُ.

دنیا بدن‏ها را فرسوده، و آرزوها را تازه می کند، مرگ را نزدیک و خواسته ها را دور و دراز می سازد، کسى که به آن دست یافت خسته می شود، و آن که به دنیا نرسید رنج می برد.

الدَّهرُ یُخْلِقُ الاََْبْدَانَ، وَیُجَدِّدُ الاَْمَالَ، وَیُقَرِّبُ الْمَنِیَّةَ، ویُبَاعِدُ الاَُْمْنِیَّةَ مَنْ ظَفِرَ بِهِ نَصِبَ ومَنْ فَاتَهُ تَعِبَ.

کسى که خود را رهبر مردم قرار داد، باید پیش از آن که به تعلیم دیگران پردازد، خود را بسازد، و پیش از آن که به گفتار تربیت کند، با کردار تعلیم دهد، زیرا آن کس که خود را تعلیم دهد و ادب کند سزاوارتر به تعظیم است از آن که دیگرى را تعلیم دهد و ادب بیاموزد.

مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنَّاسِ إِمَاماً فَعَلَیْهِ أَنْ یَبْدَأَ بِتَعْلِیمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْلِیمِ غَیْرِهِ، وَلْیَكُنْ تَأْدِیبُهُ بِسِیرَتِهِ قَبْلَ تَأْدِیبِهِ بِلِسَانِهِ، وَمُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَمُؤَدِّبُهَا أَحَقُّ بِالاِِْجْلاَلِ مِنْ مُعَلِّمِ النَّاسِ وَمُؤَدِّبِهِمْ.

انسان با نفسى که می کشد، قدمى به سوى مرگ می رود.

نَفْسُ الْمَرْءِ خُطَاهُ إِلَى أَجَلِهِ

هر چیز که شمردنى است پایان مى‏پذیرد، و هر چه را که انتظار می کشیدى، خواهد رسید.

كُلُّ مَعْدُودٍ مُنْقَضٍ، وَكُلُّ مُتَوَقَّعٍ آتٍ.