حضرت صادق علیه السلام در روایتی در کتاب بحارالانوار جلد 74 صفحه 234 می فرمایند : مومن برادر مومن است , همچون یک پیکر که هرگاه عضوی از آن به درد آید , دیگر اندام ها آن درد را حس می کنند. و امیرالمومنین علی علیه السلام در روایتی در کتاب غرر الحکم حدیث 9227 در این باره فرموده اند : هرکس برادر خدایی خود را از دست بدهد , چنان است که بهترین عضو پیکرش را از دست داده است. و در روایتی دیگر در نهج البلاغه حکمت 12 فرموده اند : ناتوان ترین مردم کسی است که از به دست آوردن دوستان ناتوان باشد و ناتوان ترراز او کسی است که برادران و دوستان به دست آورده خود را ازدست بدهد. دوستان مومن باید راهنمای یکدیگر باشند و به همدیگر خیانت نکنند , به هم ستم نکنند و کلاه سر دیگری نگذارند و اگر به هم وعده ای می دهند به آن عمل کنند. دوستان دو دسته اند: دوستان خدایی و دوستان دنیایی در کتاب امالی شیخ صدوق صفحه 380 درباره دوستان خدایی از حضرت صادق علیه السلام آمده است : در پی دوستان راستین و خدایی باش و به تعداد آن ها بیفزا زیرا در دوران آسایش ذخیره تو و در دوران گرفتاری سپر بلاهای تو می گردند. اما درباره دوستان دنیایی حضرت علی علیه السلام در کتاب غررالحکم حدیث 10381 فرموده اند : « بر شمار دوستان دنیایی میفزا که اگر از برآوردن نیازهایشان درمانده شوی دشمنت می گردند حکایت آن حکایت آتش است که اگر زیاد باشد می سوزاند و اگر کم باشد سود می رساند. » چیزی که دوستی ها را از بین میبرد رفتن حیا و ادب از بین آنهاست لذا سزاوار است در بین دوستان خود همیشه ادب و احترام را برقرار کنیم , همانگونه که حضرت صادق علیه السلام در کتاب تحف العقول صفحه 370 فرموده اند : ادب و احترام میان خود و دوستانت را از بین نبر زیرا نگه داشتن ادب و احترام باعث پایداری دوستی می گردد.