کارها چنان در سیطره تقدیر است که چاره اندیشى به مرگ مى ‏انجامد.

تَذِلُّ الاَُْمُورُ لِلْمَقَادِیرِ، حَتَّى یَكُونَ الْحَتْفُفی التَّدْبِیرِ.

(از امام پرسیدند که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله و سلّم فرمود: موها را رنگ کنید، و خود را شبیه یهود نسازید یعنى چه فرمود) پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم این سخن را در روزگارى فرمود که پیروان اسلام اندک بودند، امّا امروز که اسلام گسترش یافته، و نظام اسلامى استوار شده، هر کس آنچه را دوست دارد انجام دهد.

وسئل علیه السلام وعن قول النَّبیّ صلَّى اللهُ عَلَیْهِ [وَآله] وَسلّم: «غَیِّرُوا الشَّیْبَ،، وَلاَ تَشَبَّهُوا بِالْیَهُودِ». فَ إِنَّمَا قَالَ صلى الله علیه وآله ذلِكَ وَالدِّینُ قُلٌّ فَأَمّا الاَْنَ وَقَدِ اتَّسَعَ نِطَاقُهُ وَضَرَبَ بِجِرَانِهِ فَامْرُؤٌ وَمَا اخْتَارَ.

(در باره آنان که از جنگ کناره گرفتند) حق را خوار کرده، باطل را نیز یارى نکردند.

فی الذین اعتزلوا القتال معه: خَذَلُوا الْحَقَّ، وَلَمْ یَنْصُرُوا الْبَاطِلَ.

آن کس که در پى آرزوى خویش تازد، مرگ او را از پاى در آورد.

مَنْ جَرَى فِی عِنَانِأَمَلِهِ عَثَرَ بِأَجَلِهِ

از لغزش جوانمردان درگذرید، زیرا جوانمردى نمى ‏لغزد جز آن که دست خدا او را بلند مرتبه مى‏ سازد.

أَقِیلُوا ذَوِی الْمُرُوءَاتِ عَثَرَاتِهِمْ فَمَا یَعْثُرُ مِنْهُمْ عَاثِرٌ إِلاَّ وَیَدُهُ بِیَدِ اللهِ یَرْفَعُهُ.

ترس با ناامیدى، و شرم با محرومیت همراه است، و فرصت‏ها چون ابرها مى ‏گذرند، پس فرصت‏هاى نیک را غنیمت شمارید.

قُرِنَتِ الْهَیْبَةُ بِالْخَیْبَةِ وَالْحَیَاءُ بِالْحِرْمَانِ وَالْفُرْصَةُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ، فَانْتَهِزُوا فُرَصَ الْخَیْرِ.

ما را حقّى است اگر به ما داده شود، و گر نه بر پشت شتران سوار شویم و براى گرفتن آن برانیم هر چند شب روى به طول انجامد. (این از سخنان لطیف و فصیح است، یعنى اگر حق ما را ندادند، خوار خواهیم شد و باید بر ترک شتر سوار چون بنده بنشینیم)

لَنَا حَقٌّ، فَإِنْ أُعْطِینَاهُ، وَإِلاَّ رَكِبْنَا أَعْجَازَ الاِِْبِلِ، وَإِنْ طَالَ السُّرَى.

کسى که کردارش او را به جایى نرساند، افتخارات خاندانش او را به جایى نخواهد رسانید.

مَنْ أَبْطَأَ بِهِ عَمَلُهُ لَمْ یُسْرِعْ بِهِ حَسَبُهُ،

از کفّاره گناهان بزرگ، به فریاد مردم رسیدن، و آرام کردن مصیبت دیدگان است.

مِنْ كَفَّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ إِغَاثَةُ الْمَلْهُوفِ، وَالتَّنْفِیسُ عَنِ الْمكْرُوبِ.

اى فرزند آدم زمانى که خدا را مى ‏بینى که انواع نعمت‏ها را به تو مى ‏رساند تو در حالى که معصیت کارى، بترس.

یَابْنَ آدَمَ، إِذَا رَأَیْتَ رَبَّكَ سُبْحَانَهُ یُتَابِعُ عَلَیْكَ نِعَمَهُ وَأَنْتَ تَعْصِیهِ فَاحْذَرْهُ.

کسى چیزى را در دل پنهان نکرد جز آن که در لغزش‏هاى زبان و رنگ رخسارش، آشکار خواهد گشت.

رَ أَحَدٌ شَیْئاً إِلاَّ ظَهَرَ فِی فَلَتَاتِ لِسَانِهِ، وَصَفَحَاتِ وَجْهِهِ.

با درد خود بساز، چندان که با تو سازگار است.

امْشِ بِدَائِكَ مَا مَشَى بِكَ

برترین زهد، پنهان داشتن زهد است

أَفْضَلُ الزُّهْدِ إِخْفَاءُ الزُّهْدِ.

هنگامى که تو زندگى را پشت سر مى ‏گذارى و مرگ به تو روى مى ‏آورد، پس دیدار با مرگ چه زود خواهد بود.

إِذَا كُنْتَ فِی إِدْبَارٍ وَالْمَوْتُ فِی إِقْبَالٍ فَمَا أسْرَعَ الْمُلْتَقَى!

هشدار هشدار به خدا سوگند، چنان پرده ‏پوشى کرده که پندارى تو را بخشیده است

فی كلامٍله: الْحَذَرَ الْحَذَرَ! فَوَاللهِ لَقَدْ سَتَرَ، حتَّى كَأَنَّهُ قَدْ غَفَرَ.