از حرام دنیا چشم پوش، تا خدا زشتی هاى آن را به تو نمایاند، و غافل مباش که لحظه‏اى از تو غفلت نشود.

ازْهَدْ فِی الدُّنْیَا یُبَصّرْكَ اللهُ عَوْرَاتِهَا، وَلاَ تَغْفُلْ فَلَسْتَ بِمَغْفُولٍ عَنْكَ!

سخن بگویید تا شناخته شوید، زیرا که انسان در زیر زبان خود پنهان است.

تَكَلَّمُوا تُعْرَفُوا، فَإِنَّ الْمَرْءَ مَخْبُوءٌ تَحْتَ لِسَانِهِ.

از دنیا آن مقدار که به تو مى‏رسد، بردار، و از آنچه پشت کند، روى گردان، و اگر نتوانى، در جستجوى دنیا نیکو تلاش کن. (و از خداوند اندازه آن در نگذر).

خُذْ مِنَ الدُّنیَْا مَا أَتَاكَ، وَتَوَلَّ عَمَّا تَوَلَّى عَنْكَ، فَإِنْ أَنْتَ لَمْ تَفْعَلْ فَأَجْمِلْ فِی الطَّلَبِ

بسا سخن که از حمله مسلّحانه کارگرتر است.

رُبَّ قَوْلٍ أَنْفَذُ مِنْ صَوْلٍ

هر مقدار که قناعت کنى کافى است.

كُلُّ مُقْتَصَرٍعَلَیْهِ كَافٍ.

مرگ بهتر از تن به ذلّت دادن و به اندک ساختن بهتر از دست نیاز به سوى مردم داشتن است. اگر به انسان نشسته در جاى خویش چیزى ندهند. با حرکت و تلاش نیز نخواهند داد، روزگار دو روز است، روزى به سود تو، و روزى به زیان تو است، پس آنگاه که به سود تو است به خوشگذرانى و سرکشى روى نیاور، و آنگاه که به زیان تو است شکیبا باش،

الْمَنِیَّةُوَلاَ الدَّنِیَّةُ وَالتّقَلُّلُوَلاَ التَّوَسُّلُ وَمَنْ لَمْ یُعْطَ قَاعِداً لَمْ یُعْطَ قَائِماً وَالدَّهْرُ یَوْمَانِ: یَوْمٌ لَكَ، وَیَوْمٌ عَلَیْكَ؛ فَإذَا كَانَ لَكَ فَلاَ تَبْطَرْ، وَإِذَا كَانَ عَلَیْكَ فَاصْبِرْ!.

چه خوب است عطر مشک، تحمّل آن سبک و آسان، و بوى آن خوش و عطر آگین است.

نِعْمَ الطِّیبُ الْمِسْكُ، خَفِیفٌ مَحْمِلُهُ، عَطِرٌ رِیحُهُ.

فخر فروشى را کنار بگذار، تکبّر و خود بزرگ بینى را رها کن، به یاد مرگ باش.

ضَعْ فَخْرَكَ، وَاحْطُطْ كِبْرَكَ، وَاذْكُرْ قَبْرَكَ.

همانا فرزند را به پدر، و پدر را به فرزند حقّى است. حق پدر بر فرزند این است که فرزند در همه چیز جز نافرمانى خدا، از پدر اطاعت کند، و حق فرزند بر پدر آن که نام نیکو بر فرزند نهد، خوب تربیتش کند، و او را قرآن بیاموزد.

إِنَّ لِلْوَلَدِ عَلَى الْوَالِدِ حَقّاً، وَإِنَّ لِلْوَالِدِ عَلَى الْوَلَدِ حَقّاً: فَحَقُّ الْوَالِدِ عَلَى الْوَلَدِ أَنْ یُطِیعَهُ فِی كُلِّ شَیْءٍ إِلاَّ فِی مَعْصِیَةِ اللهِ سُبْحَانَهُ، وَحَقُّ الْوَلَدِ عَلَى الْوَالِدِ أَنْ یُحَسِّنَ اسْمَهُ وَیُحَسِّنَ أَدَبَهُ وَیُعَلِّمَهُ الْقُرْآنَ.

چشم زخم حقیقت دارد، استفاده از نیروهاى مرموز طبیعت حقیقت دارد، سحر و جادو وجود دارد«»، و فال نیک راست است، و رویداد بد را بد شگون دانستن، درست نیست، بوى خوش درمان و نشاط آور، عسل درمان کننده و نشاط آور، سوارى بهبودى آور، و نگاه به سبزه زار درمان کننده و نشاط آور است

الْعَیْنُ حَقٌّ، وَالرُّقَى حَقٌّ، وَالسِّحْرُ حَقٌّ، وَالْفَأْلُحَقٌّ، وَالطِیَرَةُـ لَیْسَتْ بِحَقٍّ، وَالْعَدْوَى لَیْسَتْ بِحَقٍّ، والطِّیبُ نُشْرَةٌ وَالْعَسَلُ نُشْرَةٌ، وَالرُّكُوبُ نُشْرَةٌ، وَالنَّظَرُ إِلَى الْخُضْرَةِ نُشْرَةٌ].

هماهنگى در اخلاق و رسوم مردم، ایمن ماندن از دشمنى و کینه هاى آنان است.

مُقَارَبَةُ النَّاسِ فِی أَخْلاَقِهِمْ أَمْنٌ مِنْ غَوَائِلِهِمْ

(شخصى در حضور امام سخنى بزرگتر از شأن خود گفت، فرمود) پر در نیاورده پرواز کردى، و در خردسالى آواز بزرگان سر دادى

وقد تكلم بكلمة یُسْتَصْغَرُ مثلُه عن قول مثلها: لَقَدْ طِرْتَ شَكیِراً،هَدَرْتَ سَقْباً. والشكیر هاهنا: أول ما ینبت من ریش الطائر قبل أن یقوى ویستحصف، والسقب: الصغیر من الاِبل ولا یهدر إلا بعد أن یستفحل.

کسى که به کارهاى گوناگون پردازد، خوار شده، پیروز نمى‏گردد

مَنْ أَوْمَأَإِلَى مُتَفَاوِتٍخَذَلَتْهُ الْحِیَل

(از امام معنى لا حول و لا قوّة الا بالله، را پرسیدند. پاسخ داد:) ما برابر خدا مالک چیزى نیستیم، و مالک چیزى نمی شویم جز آنچه او به ما بخشیده است، پس چون خدا چیزى به ما ببخشد که خود سزاوارتر است، وظایفى نیز بر عهده ما گذاشته، و چون آن را از ما گرفت تکلیف خود را از ما بر داشته است.

وَقَدْ سُئِلَ عن معنى قولهم: لاَ حَوْلَ وَلاَ قُوَّةَ إِلاَّ باللهِ: إِنَّا لاَ نَمَلِكُ مَعَ اللهِ شَیْئاً، وَلاَ نَمْلِكُ إِلاَّ مَا مَلَّكَنَا، فَمَتَى مَلَّكَنَا مَا هُوَ أَمْلَكُ بِهِ مِنَّاكَلَّفَنَا، وَمَتى أَخَذَهُ مِنَّا وَضَعَ تَكْلِیفَهُ عَنَّا.

(چون عمّار پسر یاسر با مغیرة بن شعبه«» بحث می کرد و پاسخ او را مى‏داد، امام به او فرمود) اى عمّار مغیره را رها کن، زیرا او از دین به مقدارى که او را به دنیا نزدیک کند، برگرفته، و به عمد حقائق را بر خود پوشیده داشت، تا شبهات را بهانه لغزش‏هاى خود قرار دهد.

وقال علیه السلام لعمار بن یاسر رحمه الله، وقد سمعه یراجع المغیرة بن شعبة كلاماً: دَعْهُ یَا عَمَّارُ، فَإِنَّهُ لَمْ یَأْخُذْ مِنَ الدِّینِ إِلاَّ مَا قَارَبَتْهُ الدُّنْیَا، وَعَلَى عَمدٍ لَبَّسَ عَلَى نَفْسِهِ لِیَجْعَلَ الشُّبُهَاتِ عَاذِراً لِسَقَطَاتِهِ.