آبروى تو چون یخى جامد است که درخواست آن را قطره قطره آب می کند، پس بنگر که آن را نزد چه کسى فرو می ریزى.

مَاءُ وَجْهِكَ جَامِدٌ یُقْطِرُهُ السُّؤَالُ، فَانْظُرْ عِنْدَ مَنْ تُقْطِرُهُ.

ستودن بیش از آنچه که سزاوار است نوعى چاپلوسى، و کمتر از آن، درماندگى یا حسادت است.

الثَّنَاءُ بِأَكْثَرَ مِنَ الاْسْتِحْقَاقِ مَلَقٌ وَالتَّقْصِیرُ عَنِ الاِْسْتِحْقَاقِ عِیٌّأَوْ حَسَدٌ.

سخت‏ترین گناه، آن که گناهکار آن را کوچک بشمارد.

أَشدُّ الذُّنُوبِ مَا اسْتَهَانَ بِهِ صَاحِبُهُ.

آن کس که در عیب خود بنگرد از عیب جویى دیگران باز ماند، و کسى که به روزى خدا خشنود باشد بر آنچه از دست رود اندوهگین نباشد، و کسى که شمشیر ستم بر کشد با آن کشته شود، و آن کس که در کارها خود را به رنج اندازد خود را هلاک سازد، و هر کس خود را در گردابهاى بلا افکند غرق گردد، و هر کس به جاهاى بد نام قدم گذاشت متّهم گردید. و کسى که زیاد سخن مى‏گوید زیاد هم اشتباه دارد، و هر کس که بسیار اشتباه کرد، شرم و حیاء او اندک است، و آن که شرم او اندک، پرهیزکارى او نیز اندک خواهد بود، و کسى که پرهیزکارى او اندک است دلش مرده، و آن که دلش مرده باشد. در آتش جهنّم سقوط خواهد کرد. و آن کس که زشتی هاى مردم را بنگرد، و آن را زشت بشمارد سپس همان زشتی ها را مرتکب شود، پس او احمق واقعى است. قناعت، مالى است که پایان نیابد، و آن کس که فراوان به یاد مرگ باشد در دنیا به اندک چیزى خشنود است، و هر کس بداند که گفتار او نیز از اعمال او به حساب مى‏آید جز به ضرورت سخن نگوید.

مَنْ نَظَرَ فِی عَیْبِ نَفْسِهِ اشْتَغَلَ عَنْ عَیْبِ غَیْرهِ، وَمَنْ رَضِیَ برِزْقِ اللهِ لَمْ یَحْزَنْ عَلَى مَا فَاتَهُ، وَمَنْ سَلَّ سَیْفَ الْبَغْیِ قُتِلَ بِهِ، وَمَنْ كَابَدَ الاََْمُورَعَطِبَ وَمَنِ اقْتَحَمَ اللُّجَجَ غَرِقَ، وَمَنْ دَخَلَ مَدَاخِلَ السُّوءِ اتُّهِمَ، وَمَنْ كَثُرَ كَلاَمُهُ كَثُرَ خَطَؤُهُ، وَمَنْ كَثُرَ خَطَؤُهُ قَلَّ حَیَاؤُهُ، وَمَنْ قَلَّ حَیَاؤُهُ قَلَّ وَرَعُهُ،مَنْ قَلَّ وَرَعُهُ مَاتَ قَلْبُهُ، وَمَنْ مَاتَ قَلْبُهُ دَخَلَ النَّارَ، وَمَنْ نَظَرَ فِی عُیُوبِ

مردم ستمکار را سه نشان است: با سرکشى به ما فوق خود ستم روا دارد، و به زیردستان خود با زور و چیرگى ستم می کند، و ستمکاران را یارى می دهد

لِلظَّالِمِ مِنَ الرِّجَالِ ثَلاَثُ عَلاَمَاتٍ: یَظْلِمُ مَنْ فَوْقَهُ بِالْمَعْصِیَةِ، َ مَنْ دُونَهُ بِالْغَلَبَةِیُظَاهِرُالْقَوْمَ الظَّلَمَة

چون سختی ها به نهایت رسد، گشایش پدید آید، و آن هنگام که حلقه هاى بلا تنگ گردد آسایش فرا رسد.

عِنْدَ تَنَاهِی الشِّدَّةِ تَكُونُ الْفَرْجَةُ، وَعِنْدَ تَضَایُقِ حَلَقِ الْبَلاَءِ یَكُونُ الرَّخَاءُ.

(به برخى از یاران خود فرمود) بیشترین اوقات زندگى را به زن و فرزندت اختصاص مده، زیرا اگر زن و فرزندت از دوستان خدا باشند خدا آنها را تباه نخواهد کرد، و اگر دشمنان خدایند، چرا غم دشمنان خدا را می خورى

لبعض أصحابه: لاَ تَجْعَلَنَّ أَكْثَرَ شُغُلِكَ بِأَهْلِكَ وَوَلَدِكَ: فَإِنْ یَكُنْ أَهْلُكَ وَوَلَدُكَ أَوْلِیَاءَ اللهِ، فَإِنَّ اللهَ لاَ یُضِیعُ أَوْلِیَاءَهُ، وَإِنْ یَكُونُوا أَعْدَاءَ اللهِ، فَمَا هَمُّكَ وَشُغُلُكَ بأَعْدَاءِ اللهِ؟!

بزرگ‏ترین عیب آن که چیزى را که در خود دارى، بر دیگران عیب بشمارى

أَكْبَرُ الْعَیْبِ أَنْ تَعِیبَ مَا فِیكَ مِثْلُهُ.

(در حضور امام، شخصى با این عبارت، تولّد نوزادى را تبریک گفت «قدم دلاورى یکّه سوار مبارک باد»«» چنین مگو بلکه بگو: خداى بخشنده را شکرگزار، و نوزاد بخشیده بر تو مبارک، امید که بزرگ شود و از نیکوکاری اش بهرمند گردى

وهنَّأَ بحضرته علیه السلام رجل رجلاً بغلام ولد له فقال له: لِیَهْنِئْكَ الْفَارسُ. فقال علیه السلام : لاَ تَقُلْ ذلِكَ، وَلكِنْ قُلْ: شَكَرْتَ الْوَاهِبَ، وَبُورِكَ لَكَ فِی الْمَوْهُوبِ، وَبَلَغَ أَشُدَّهُ، وَرُزِقْتَ بِرَّهُ.

(وقتى یکى از کارگزاران امام خانه با شکوهى ساخت به او فرمود) سکّه هاى طلا و نقره سر بر آورده خود را آشکار ساختند، همانا ساختمان مجلّل بی نیازى و ثروتمندى تو را می رساند.

وبنى رجل من عمّاله بناءً فخماً فقال علیه السلام : أَطْلَعَتِ الْوَرِقُ رُؤُوسَهَا! إِنَّ الْبِنَاءَ لَیَصِفُ عَنْكَ الْغِنَى.

(از امام پرسیدند اگر در خانه مردى را به رویش بندند، روزى او از کجا خواهد آمد فرمود) از آن جایى که مرگ او مى‏آید

وقیل له علیه السلام : لو سُدَّ على رجلٍ بَابُ بیته، وتُرِكَ فیه، من أَین كان یأتیه رزقُه؟ فقال علیه السلام : مِنْ حَیْثُ كَانَ یَأْتِیهِ أَجَلُهُ.

(مردمى را در مرگ یکى از خویشاوندانشان چنین تسلیت گفت) مردن از شما آغاز نشده، و به شما نیز پایان نخواهد یافت. این دوست شما به سفر می رفت، اکنون پندارید که به یکى از سفرها، رفته، اگر او باز نگردد، شما به سوى او خواهید رفت.

وعَزّى علیه السلام قوماً عن میّتٍ فقال: إِنَّ هذَا الاََْمْرَلَیْسَ بِكُمْ بَدَأَ، وَلاَ إِلَیْكُمُ انْتَهَى، وَقَدْ كَانَ صَاحِبُكُمْ هذَا یُسَافِرُ، فَعُدُّوهُ فِی بَعْضِ أَسْفَارِهِ، فَإِنْ قَدِمَ عَلَیْكُمْ وَإِلاَّ قَدِمْتُمْ عَلَیْهِ.

اى مردم، باید خدا شما را به هنگام نعمت همانند هنگامه کیفر، ترسان بنگرد. زیرا کسى که رفاه و گشایش را زمینه گرفتار شدن خویش نداند، پس خود را از حوادث ترسناک ایمن مى‏پندارد، و آن کس که تنگدستى را آزمایش الهى نداند پاداشى را که امیدى به آن بود از دست خواهد داد.

أَیُّهَا النَّاسُ، لِیَرَكُمُ اللهُ مِنَ النِّعْمَةِ وَجِلِینَ كَمَا یَرَاكُمْ مِنَ النِّقْمَةِ فَرِقِینَ إِنَّهُ مَنْ وُسِّعَ عَلَیْهِ فِی ذَاتِ یَدِهِ فَلَمْ یَرَ ذلِكَ اسْتِدْرَاجاً فَقَدْ أَمِنَ مَخُوفاً، وَمَنْ ضُیِّقَ عَلَیْهِ فِی ذَاتِ یَدِهِ فَلَمْ یَرَ ذلِكَ اخْتِبَاراًفَقَدْ ضَیَّعَ مَأْمُولاً

اى اسیران آرزوها، بس کنید زیرا صاحبان مقامات دنیا را تنها دندان حوادث روزگار به هراس افکند، اى مردم کار تربیت خود را خود بر عهده گیرید، و نفس را از عادت‏هایى که به آن حرص دارد باز گردانید.

یَا أَسْرَى الرَّغْبَةِأَقْصِرُوافَإِنَّ الْمُعَرِّجَعَلَى الدُّنْیَا لاَ یَروُعُهُگل مِنْهَا إِلاَّ صَرِیفُأَنْیَابِ الْحِدْثَانِ أَیُّهَا النَّاسُ، تَوَلَّوامِنْ أَنْفُسِكُمْ تَأْدِیبَهَا، وَاعْدِلُوا بِهَا عَنْ ضَرَاوَةِعَادَاتِهَا.

شایسته نیست به سخنى که از دهان کسى خارج شد، گمان بد ببرى، چرا که براى آن برداشت نیکویى می توان داشت.

لاَ تَظُنَّنَّ بِكَلِمَةٍ خَرَجَتْ مِنْ أَحَدٍ سَوءاً، وَأَنْتَ تَجِدُ لَهَا فِی الْخَیْرِ مُحْتَمَلاً.