همانا دروغ، مايه تباهي ايمان است.

انَّ الکذبَ هو خرابُ الايمانِ.

آدم کذاب، مروت و جوانمردي ندارد.

و لا لکذابٍ مُروةٌ.

انسان عاقل دروغ نمي گويد، گر چه از اين راه خواسته هاي نفساني او تأمين شود.

انَّ العاقَل لا يکذِبُ و انْ کان فيه هواُه.

دروغگويان (در قيامت)، به قدرت خدا به صورت ميمون و خوک، از قبور خود محشور مي شوند.

يحشر المکذبون بقدرة الله من قبورهم قد مسخوا قردة و خنازير.

(شخصی پرسید) اگر کسي در خانه ديگري را به صدا درآورد و صاحب خانه به کنيزش بگويد: بگو که در اينجا نيست و اشاره کند به جائي که خود در آنجا قرار ندارد، آيا اين دروغ است؟ امام فرمود: خير، اين دروغ محسوب نمي شود.

الرجلُ يستاذُن عليه فيقولُ للجاريةِ قُولي ليسَ هو ههنا، قالَ: لا بأسَ ليَس بِکذبٍ.

شخص دروغگو دروغ نمي گويد مگر بخاطر حقارتي که در خود احساس مي کند.

لا يَکذبُ الکاذبُ الآ مِن مهانَةِ نفسِهِ عليهِ.

هنگامي که روزه دار مي باشيد، زبان خود را از دروغ حفظ کنيد.

فاذا صُمتُم فاحفظوا السنتکم عَن الکذبِ.

هیچ بنده ای مزه ایمان را نمی چشد تا دروغ را چه شوخی و چه جدی رها کند.

لا يَجِدُ عَبدٌ طَعمَ الايمانِ حَتَّي يَترُكَ الكِذبَ هَزلَة وَ جِدَّهُ.

دروغ، فرو افتادن و انحراف منطق آدمي از وضعيت اصلي و اساسي آفرينش الهي است.

الکذبُ زوالُ المنطقِ عَن الوضعِ الالهي.

راستگويي مايه آرامش و دروغگويي مايه تشويش است.

اَلصِّدْقُ طُمَأْنينَةٌ وَ الْكَذِبُ ريبَة.

دروغگوئي، مايه ويراني ايمان است.

اِنَّ الكذِبَ هُوَ خرابُ الايمانِ.

وقتي کسي مرتکب دروغ گفتن شود، فرشته به خاطر بوي بددهن او يک ميل (يک فرسخ) از او فاصله مي گيرد.

اذا کذَبَ العبدُ کذبةً تباعَدَ الملک منهُ مسيرةَ ميلٍ من نَتنِ ما جاء بهِ.

سخن چيني و غيبت و دروغ گويي، موجب عذاب قبر مي گردد.

عذابُ القبرِ مِنَ النَّميمةِ و الغيبةِ و الكذبِ.

بينش و عقل و درك انسان تكميل نمي گردد مگر آن كه ـ أهل حقّ و صداقت باشد و ـ از حقايق، تبعيّت و پيروي كند.

لا يَكْمِلُ الْعَقْلُ إلاّ بِاتّباعِ الْحَقِّ.