هر كس از خرج كردن مالى در راه خداپسندانه بخل ورزد، چند برابر آن را در راه غير خداپسندانه هزينه خواهد كرد.

و ما مِنْ عَبْدٍ يَبْخَلُ بِنَفَقَةٍ يُنْفِقُها فيما يُرْضِى اللّه‏َ اِلاَّ ابْتُلىَ بِاَنْ يُنْفِقَ اَضْعافَها فيما اَسْخَطَ اللّه‏َ؛

بخيل‌ترين مردم كسي است كه با ثروتش بر خود بخل ورزد و آن را براي وارثش بر جاي نهد.

أبْخَلُ النّاس مَن بَخِلَ علي نَفسِهِ بِمالِهُ و خَلَّفَه لِوارثِهِ.

بخل، انسان را رسوا و بي‌آبرو مي‌كند.

البخل يُمَزِّقُ العِرض.

بسیارىِ بخل ، جوان‏مردى را زشت و برادرى را تباه مى‏کند .

زِیادَةُ الشُّحِّ تَشینُ الفُتُوَّةَ وَ تُفسِدُ الأُخُوَّةَ ؛

كسي كه از بخل دوري جويد به شرافت و بزرگي رسيده است.

مَنْ بَرِءَ من البُخلِ نالَ الشَّرَف.

(خطاب به فرزندش امام حسن عليه السّلام) پسرم! از دوستي با بخيل بپرهيز، زيرا او از تو باز مي‌دارد آن چه را كه بسيار به آن نيازمندي.

يا بُنَيَّ ... إيّاك و مُصادقَةَ البَخيل فإنَّهُ يَقعُد عنك أحوجَ ما تكون اليه.

خسیس را آسایشی و حسود را لذتی نیست

لَیْسَ لِبَخِیلٍ رَاحَةٌ وَ لا لِحَسُودٍ لَذَّةٌ

شخص سخاوتمند از غذاي ديگران مي‌خورد تا ديگران هم از غذاي او تناول نمايند، اما بخيل از غذاي ديگران نمي‌خورد تا ديگران هم از غذاي او نخورند.

لسَّخيُّ يَأكُلُ طعام النّاس لِيَأكلوا مِن طعامِهِ و البَخيلُ لا يَأكُلُ طعام النّاس لِكَيلا يَأكلوا مِن طعامِهِ.

بخيل‌ترين مردم كسي است كه در سلام كردن بخل ورزد.

إِنَّ أبخَلَ النّاس مَن بَخِلَ بالسّلام.

براي بخيل همين بس كه به پروردگارش بدگمان است، كسي كه به جايگزيني انفاق و بخشش از طرف خداوند يقين داشته باشد، نيكو بخشش مي‌كند.

حَسْبُ البَخيلِ مِنْ بُخلِهِ سوء الظنِّ بِرَبِّهِ، مَن ‌أيْقَنَ بالخَلَفِ جادَ بالعطيِّه.

اگر جايگزيني انفاق و بخشش از طرف خداوند حق است ، پس بخل ورزيدن براي چی؟

إنْ كانَ الخَلَفُ مِنَ الله عزّوجل حقّاً فَالبُخلُ لِماذا؟

سخاوتمند، از غذاى مردم مى‏خورد، تا مردم از غذاى او بخورند، اما بخيل از غذاى مردم نمى‏خورد تا آنها نيز از غذاى او نخورند.

اَلسَّخىُّ يَأكُلُ مِن طَعامِ النَّاسِ لِيَكُلوا مِن طَعامِهِ ، وَ البَخيلُ لا يَكُلُ مِن طَعامِ النَّاسِ لِئَلّا يَأكُلوا مِن طَعامِهِ؛

غذاى سخاوتمند، داروست و غذاى بخيل، درد.

طَعامُ السَّخىِّ دَواءٌ وَ طَعامُ الشَّحيحِ داءٌ؛

براي مؤمن شايسته نيست كه بخيل و ترسو باشد.

لا يَنبغي لِلمُؤمن أنْ يكونَ بَخيلاً و لا جباناً.

شخص بخيل ميان دوستان و عزيزان خود، خوار و ذليل است.

البَخيلُ ذليلٌ بينَ أعِزَّتِهِ.