صدقه مانع از رسيدن هفتاد نوع بلاء به انسان مي شود كه كمترين و آسانترين آنها جذام و برص مي باشد.

الصّدقَةُ تمنَعُ سبعينَ نوعاً من انواعِ البَلاءِ، اهوَنُها الجذام و البرص.

پنج چيز است كه هر كس يكي از آنها را نداشته باشد، همواره در زندگي اش كمبود دارد و كم خرد و دل نگران است: اول، تندرستي، دوم امنيت، سوم روزي فراوان، چهارم همراهِ همرأي. راوي پرسيد: همراهِ همرأي كيست؟ امام فرمودند: همسر و فرزند و همنشين خوب و پنجم كه در برگيرنده همه اينهاست، رفاه و آسايش است.

خَمْسُ خِصالٍ مَنْ فَـقَـدَ واحِدَةً مِنْهُنَّ لَمْ يَزَلْ ناقِصَ العَيْشِ زائِلَ الْعَقْلِ مَشْغولَ الْقَلْبِ، فَاَوَّلُّها: صِحَّةُ البَدَنِ وَ الثّانيَةُ: اَلاَْمْنُ وَ الثّالِثَةُ: اَلسَّعَةُ فِي الرِّزْقِ، وَ الرّابِعَةُ: اَلاَْنيسُ الْمُوافِقُ (قال الراوي:) قُلْتُ: و مَا الاَْنيسُ الْمُوافِقُ؟ قال: اَلزَّوجَةُ الصّالِحَةُ، وَ الوَلَدُ الصّالِحُ، وَ الْخَليطُ الصّالِحُ وَ الخامِسَةُ: وَ هِي تَجْمَعُ هذِه خصال: الدَّعَة.

چنان چه وارد بازار شوم و درهمي داشته باشم و با آن براي خانواده ام گوشتي بخرم که بدان رغبت کرده اند، براي من محبوب تر است از اين که بنده اي را آزاد کنم.

لَأن أدخُلَ السُّوقَ و مَعي دِرهَمٌ أبتاعُ بِهِ لَحماً لِعِيالي و قَد قَرِمُوا إليهِ أحَبُّ إلَي مِن أن اعتِقَ نَسَمَةً.

سركه عقل را تقويت مي كند.

اَلْخِلُّ يَشُدُّ الْعَقلَ.

هر كس از روي بغض و كينه به پدر و مادر خود، هر چند به او ستم كرده باشند، نگاه كند، خداوند نمازش را نمي پذيرد

مَنْ نَظَرَ اِلي اَبَويه نَظر ماقِتٍ وَ هُما ظالِمانِ لَه لَمْ يَقبل اللهُ لَه صَلاةً.

آدم دين دار چون مي انديشد، آرامش بر جان او حاكم است. چون خضوع مي كند متواضع است. چون قناعت مي كند، بي نياز است. به آنچه داده شده خشنود است. چون تنهايي را برگزيده از دوستان بي نياز است. چون هوا و هوس را رها كرده آزاد است. چون دنيا را فرو گذارده از بدي ها و گزندهاي آن در امان است. چون حسادت را دور افكنده محبتش آشكار است. مردم را نمي ترساند پس از آنان نمي هراسد و به آنان تجاوز نمي كند پس از گزندشان در امان است. به هيچ چيز دل نمي بندد پس به رستگاري و كمال فضيلت دست مي يابد و عافيت را به ديده بصيرت مي نگرد پس كارش به پشيماني نمي كِشد.

اِنَّ صاحِبَ الدّينِ فَكَّرَ فَـعَـلَـتْهُ السَّكينَةُ وَ اسْتَـكانَ فَـتَواضَعَ وَ قَنِعَ فَاسْتَغْني وَ رَضي بِما اُعْطي وَ انْفَرَدَ فَكُفي الاِْخْوانَ وَ رَفَضَ الشَّهَواتِ فَصارَ حُرّا وَ خَلَعَ الدُّنْيا فَتَحامَي الشُّرورَ وَ اطَّرَحَ الْحَسَدَ فَظَهَرتِ الْمَحَبَّةُ وَ لَمْ يُخِفِ النّاسَ فَـلَـمْ يَخَفْهُمْ وَ لَمْ يُذْنِبْ اِلَيْهِمْ فَسَلِمَ مِنْهُمْ وَ سَخَتْ نَفْسُهُ عَنْ كُلِّ شَي ءٍ ففازَ وَ اسْتَكْمَلَ الْفَضْلَ وَ اَبْصَرَ العافيَةَ فَاَمِنَ النَّدامَة.

نماز شب، انسان را خوش سيما، خوش اخلاق و خوشبو مي كند و روزي را زياد و قرض را ادا مي نمايد و غم و اندوه را از بين مي برد و چشم را نوراني مي كند.

صَلاةُ اللَّيْلِ تُحَسِّنُ الْوَجْهَ وَ تُحَسِّنُ الْخُلْقَ وَ تُطَيِّبُ الرِّيحَ وَ تَدُرُّ الرِّزْقَ وَ تَقْضِي الدَّيْنَ وَ تَذْهَبُ بِالْهَمِّ وَ تَجْلُو الْبَصَرَ.

هيچ گامي به سوي نماز جمعه برداشته نمي شود مگر آن كه خداوند بدن او را به آتش (جهنم) حرام مي كند.

ما مِنْ قَدَمٍ سَعَت اِلي الجُمعَة الّا حَرَّمَ اللهُ جَسَدها عَلي النَّار.

اساس تواضع و فروتني سه چيز است: 1) به هركسي كه برخورد نمود آغاز به سلام نمايد، 2) در مجلسي كه وارد مي‌شود به محل پائين‌تر از جايگاه بالاي مجلس، راضي باشد، 3) از رياء و خودنمائي متنفر باشد.

ثلاثٌ هنَّ رأسُ التّواضُعِ: أن يبدَأَ بالسّلامِ مَن لَقِيهُ و يرضي بالدّون من شَرَفِ المجلِسِ و يكرِهُ الرياءَ والسمعه.

كسي كه سه نماز جمعه را پشت سر هم بدون عذر ترك كند، منافق محسوب مي شود.

مَنْ تَرَكَ الجْمعة ثلاثا مُتَتابِعةً لِغَيرِ عِلَّة، كَتَبَ مُنافقا.

محبوب‏ترین کارها نزد خداوند، نماز در وقت آن (اول وقت) است

احب الاعمال الي اللّه الصّلاة لوقتها

اولین کسی که داخل بهشت می‌شود، فاطمه (سلام الله علیها) است.

اَوَّلُ شخصٍ تدْخُلُ الجنةَ فاطمةُ.

هيچ داروئي نيست مگر آن كه در اثر عوارض جنبي آن دردي ديگر را تهييج و تحريك مي نمايد; و هيچ درماني بهتر و سود مندتر از امساك و خودداري نيست مگر در حال نياز و ضرورت.

لَيْسَ مِنْ دَواء إلاّ وَ هُوَ يُهَيِّجُ داءً، وَ لَيْسَ شَيْءٌ فِي الْبَدَنِ أنْفَعَ مِنْ إمْسَاكِ الْيَدِ إلاّ عَمّا يَحْتاجُ إلَيْهِ.

كاسني شفاي هزار درد است و هر مرضي كه در درون انسان باشد آن را ريشه كن مي كند.

اَلْهَندباءُ شِفاءٌ مِنْ ألْفِ داءٍ، وَ ما مِنْ داءٍ في جَوْفِ الانْسانِ إلا قَمَعَهُ الْهَندباءُ.

اهل زمين مورد رحمت هستند، مادامي كه خوف و ترس - از گناه و معصيت داشته باشند -، اداي امانت نمايند و حقّ را دريابند و مورد عمل قرار دهند.

إنَّ أهْلَ الاْرْضِ مَرْحُومُونَ ما يَخافُونَ، وَ أدُّوا الاْمانَةَ، وَ عَمِلُوا بِالْحَقِّ.