ماه شعبان آمد و شد جلوه گر روی حسین

هم علی اکبر و هم ابالفضل علی ابن الحسین

نیمه شعبان خدا باب الکرم آورده است

حضرت مهدی که باشد نوری از نور حسین

ما بال و پری شکسته داریم ای مرد

این جمعه بیا ترحمی کن برگرد

بدجور دگر کلافه ایم آقا جان ...

دوریت دمار شیعه را درآورد

به نگاه مادرانه .. هوسی مدام دارم

همه ی وجود خود را ز مدینه وام دارم

برو ای نسیم رحمت سفری بکوی زهرا

و بگو که من از اینجا به شما سلام دارم

بذرِ عشقید  که در خاک نهانید هنوز

مثلِ کارون به دلِ دشت روانید هنوز

اهلِ دنیا همگی تشنه ی شهرت هستند

دمتان گرم که بی نام و نشانید هنوز

ای آنکه امیر عالَم اعلایی

مظلوم ترین بشر در این دنیایی

آنقدر خدایِ مهربان تنها نیست ...

اینقدر که تو عزیزِ جان تنهایی !

ما منتظرانِ سُست و بی اِخلاصیم

بی دغدغه هایِ تابعِ احساسیم

گر یاری مان نمی کنی حق داری ...

زیرا که جماعتی نمک نشناسیم

تحکیم کن آیینِ نکو عهدی را

تفهیم کن آیه هایِ مَن یَهدی را

وقتش نرسیده است پایان بدهی ...

دلتنگیِ جمعه هایِ بی مهدی را  ؟

مهتاب در آن سحرگه از سو افتاد

خورشید از آسمان به پهلو افتاد

آنقدر که ضربه یِ عدو سنگین بود

محراب هم از درد به زانو افتاد

دردِ دوری شیعه را دلگیر کرده نازنین

غیبتت کفتار ها را شیر کرده نازنین

شکوه ها داریم از ظلمِ ستمکاران ولی ...

جمعه هایِ بی تو ما را پیر کرده نازنین

مدینه ای .. نجفی .. یا که مشهدی آقا ؟

خلاصه پیر شدیم  و نیامدی آقا

قرار بوده که ما در رکابتان باشیم ...

تمامِ نقشه یِ ما را بهم زدی آقا

این خانه زهراست  نورانی شده     

بیت علی و فاطمه گویی چراغانی شده

فرزند پاک زوج رحمت به دنیا آمده   

چشم حسن از دیدنش حقا که بارانی شده

امشب که عباس آمد /  گویا که یک ماه آمد

حسین را یک همراه آمد  /   زینب را یک دوران آمد

علی را یک لشکر آمد  /  فاطمه را یک حیدر آمد

مجبور شدم به هرکسی رو بزنم

در محضر هر غریبه زانو بزنم

تحقیر شدم چونکه فراموشم شد

یکسر به شما،ضامن آهو بزنم!

آن که عالم همه در دست توانایش بود
مرکز دایره غم دل دانایش بود
هفتمین حجت معصوم ز ظلم هارون

آن که در کنج قفس مرگ طلب کرده منم
هم چو شمعی شده از جور و جفا آب تنم
روزها پیش دو چشمم چو شب تاریک است