حسین جانم تویی ارام جانم

 تویی همه صبر و قرارم

تو خود کن درمانم

که جز تو امیدی ندارم

هر کس که بود طالب خوشبختی بداند

از عشق حسین(ع) میگذرد راه سعادت

خوشبخت تر از این،مگر هست به دنیا...

آن را که دهند تذکره ی سرخ شهادت...؟!

آن

حای اسمت حرم و قبله ی آمال همه ست

سین آن سینه ی سینایی پیمان الست

یای آن معنی این حرف که تو، یعنی عشق

نون آن: نور همه هستی ما هرچه که هست

گدایی از گدایان حسینم

که شرمنده ز احسان حسینم

اگرچه قمری بشکسته بالم

ولی مرغ غزلخوان حسینم

سلامم بر حسین سالار دین است

مقسم هم جهنم هم برین است

خدایا دست مادامان اوباد

سعادت باش راهم اینچنین است

غوغای زمین وآسمان است حسین

رخشنده چو خورشید جهان است حسین

مصباح هدایت بود از نور جلی

نوری که همیشه جاودان است حسین

حسین جان ای نوای صوت قرآن

توالگو گشته ای بر رادمردان

قیام تو ز بهر حفظ دین بود

شده خون چیره بر شمشیر بران

مه من در محاق خود نهان شد

نمی دانم کجا رفت و چه سان شد

دلم پر ز سینه  گفت با من

حسین بن علی در من نهان شد

صداکردم دلم جانم کجایی

توازاین جسم و جان من جدایی 

ندایی آمد از آن قلب محزون

 شدم عازم به دشت . کربلایی.              

خوش آن سری که در آن سر بود هوای حسین 

خوس آن دلی که در آن دل بود ولای حسین

خوش آن تنی که به کوی حسین سپارد جان

خوش آن بدن که شود خاک کربلای حسین