آن لحظه که ظلم پنجه میزد بر ماه 
می دید علی عمر گلش را کوتاه 
آرام کنار گوش زهرا می گفت:
لا حول ولا قوه الا به الله

خون دل او ز دیده بیرون می ریخت...

از سینه ی سینایی تو خون می ریخت...

تنها نه که از دیده ی او خون می ریخت،...

جان علی(ع) از دو دیده بیرون می ریخت...

من ان گلم که به ضرب لگد گلاب شدم

در استانه در سوختم کباب شدم

برای خاطر مظلومی علی بابا

بسان شمع چنان سوختم که اب شدم

به بستر فاطمه افتاده و مولا پرستارش 

ببین حال پرستار و مپرس احوال بیمارش

کسی از آشنایان هم به دیدارش نمی آید 

بود چشمش به در تا که اجل آید به دیدارش

سنگی که زدی قاتل این آیینه است

ضرب لگدت ز کینه ای دیرینه است 

بد ذات نزن صورتم از برگ گل است

نامرد چقدر دست تو سنگین است

بانو سلام فاطمیه شروع شد 

باز این چه شورش و چه ماتم شروع شد 

بانو تحفه اشک عشق شروع شد 

بانو اشک مصیبت نصیب کن فاطمیه شروع شد 

فاطمیه آمد و ای همدم و مونس کجایی.   

یاس می پرسد ز پروانه گل نرجس کجایی

در عزای مادرت یابن الحسن یکدم بیا.     

تا نگویند این جماعت بانی مجلس کجایی

یا علی رفتم بقیع اما چه سود

هرچه گشتم فاطمه آنجا نبود

یاعلی قبر پرستویت کجاست

آن گل صد برگ خوشبویت کجاست

 فاطمیه راز سر به مهر فاطمه است

فاطمیه غصه نبودت مزار فاطمه است

سال ها میگذر از دفن فاطمه

اما هنوز هم در مدینه غریبه است

چه شب ها که به یادت گریه کردم

زشام تا به سحر ناله کردم

زسوز دل کردم گریه برایت

مسمار در را از خجالت آب کردم