بر شهید کربلا ، تا آخر عمرش گریست
آب دید و بر تشنه لب دائم گریست
او که با چشمش شهیدان را بدید
تا توانست ، بر همه آنان گریست

خودم دیدم پدر را سر بریدند 

بر روی پیکرش اسبان دویدند

تمام خیمه و خرگه ی وی را

به نامردی همه اتش کشیدند 

مادرم گفت ندارد حسین کفن

این پنج را برای عزیزم شده کفن

خاک و خون،نیزه و شمشیر،شمر بد دهن

با بوریا کفن شده ارباب بی کفن

یاحسینم تشنه ام ابم بده جا خوش کنم 

اربعین من با یتیمانت بیایم در مسیرت غش کنم

اشکهایم را ببارانم دراین راه بزرگ 

مشت هایم را فشارانم از ان پست های گرگ

به اشک چشم علمدار کاروان سوگــند

حسین بود که دلداده خدایم کـــــرد

همان حسین که با جلوه کرامت خــود

کرم نمود و صدا سوی خیمه هایم کرد

همیشه با تو می مانم حسین جان

به عشقت نوحه می خوانم حسین جان

صدای نوحه ام پیچیده در شهر

حسین جانم حسین جانم حسین جان

تا که افتاد به گودال سر و کار تنش

گرگها زوزه کشیدن کنار بدنش

یکی با نیره و خنجر جراحت زدنش

چکمه ها بود که ميخورد به روی دهنش

آن کیست که عالم به فدای سروجانش

آن کیست خون خدا لقب گرفته 

آن کیست لگد به تنش خورده

آن کیست نمک ز زخمش خورده

حسین است حسین است

به دلم برات شده امسال

اربعین در کربلایم

میهمان شهدای کربلایم

می روم با شور و شوق و اشتیاق

خدمت شاه شهیدان ، حسین

سرگشته طوفان غم دریا به دیدار آمدم

رقیه ات جا مانده و تنها  به دیدار آمدم

از شام تا کرب و بلا روحی ز جان من نبود

شرمنده ام از روی تو اما به دیدار آمدم