دلم قدری غزل میخواست بابا

رهایی از قفس میخواست بابا

تورا نامرد ها از من گرفتند

دلم وقتی بغل میخواست بابا 

عمه با سمت چپ صورت من حرف نزن

سیلی زجر گرفته شنوایی مرا

عمه جان موی سرم سوخته است

نگذاری که ببیند پدرم زخم مرا

دیدم که نیزه داری،بر نی سر تورا داشت

وقتی به گوش من زد انگشتر تورا داشت

فهمیده ام دراین شهر معنای سیلی ام را

از ضرب دست خوردم دندان شیری ام را

عمه می گشت،چو پروانه به گرد دخترت

تا  نگوید  کمتر از گل  دشمنت  بر دلبرت

مثل شمعی ای پدر جان سوختم از هجر تو

حال باید که بمیرم  من به حال حنجرت

رقیه نازلی صورتین قویما دیواره.

کرب وبَلا چوللَّرینه باخما آواره.

عطش سیلس اسیری و بلا دید

بلا تا شام بعد از کربلا دید

چه حالی داشت وقتی که رقیه

سرت بر نیزه و تشت طلا دید

مجنون شبیه طفل تو شیدا نمی شود

زین پس کسی بقدر تو لیلا نمی شود

درد رقیه تو پدر جان یتیمی است

درد سه ساله تو مداوا نمی شود

گُلی که خاک خرابه مزار و تربت اوست

سه ساله‌ای است که زینب اسیر همّت اوست

ز نسل بت‌شکن مکّه است این دختر

شکستنِ بت شامی به دست قدرت اوست

هم بازیانم نیستند، امشب کنار بسترم

قاسم، عمو عبّاس، عبدالله، داداش اکبرم

یادت می آید من چقدر آسوده می خوابیدم آن

شبها که می خندید در گهواره ی خود اصغرم ؟

مثل قدیم آمده ای باز در برم

با بوی سیب گیسوی خود در برابرم

مثل قدیم آمدی امّا نمی شود

تا سوی دامنت بِدَوم پر در آورم