تا نظر کرد به رخسار توگفتا حیدر

چوعلی اکبرما دهر نذاید دیگر...

یــا علـــی اڪبــــــر

ز دستم می روی اما صدایم در نمی آید

دلم می سوزد و کاری ز دستم بر نمی آید 

سرم را می گذارم روی کتف خواهرم زینب

الا ای محرم دردم چرا اکبر نمی آید

در سرزمین عشق تو سامان عالمی

جان حسین فاطمه جانان عالمی

ارباب زاده ای و همه نوکر توییم

تو سرور تمام جوانان عالمی

شد غرش رعد، مست از تکبیرت

شد صاعقه، ماتِ ضربت شمشیرت

با جذبه ی حیدرانه ی چشمانت

مُلک و ملکوت می‌شود تسخیرت

در سلسله ی عشق سرآمد شده ای

در هر چه قشنگی است زبان زد شده ای

ایهام قشنگی است در آیینه ی تو

با نام علی خود محمد شده ای

اکبر که رخش جلال سرمد دارد

این آینه زیبایی احمد دارد

چون اوست شبیه مصطفی دیدارش

پاداش زیارت محمد دارد

ماهی که ز آفتاب روشن تر بود

لب تشنۀ آب و تشنۀ باور بود

می رفت و دل از حسین می برد که او

پیغمبر کربلا، علی اکبر بود

اکبر که عطای حی سرمد باشد

سر تا قدمش شبیه احمد باشد

هر کس به رخش نظر بیفکند بگفت

یاللعجب این جوان محمد باشد

تابید نور اکبر و گفتند محشر است

در جلوه ای دگر شد و گفتند حیدر است

مردم به حیرت اند نبوت که ختم شد

یا للعجب ، علی است این پسر یا پیمبر است

این ســرو قد بــاغ جنـان است، مهِ افلاک

 این جان حسین است و نبی، لؤلو لولاک

این دلبـــر زهــــرا بود و زاده لیـــلاست

دارد ز محمــد نسب و منطــق و ادراک