از ذکر بسی نور نزاید مه را

در راه حقیقت آورد گمره را

هر صبح و نماز و شام ورد خود ساز

این گفتن لااله الا الله را

ای ماه جبین شبی تو مهوار مخسب

در دور درآ چو چرخ مهوار مخسب

بیداری ما چراغ عالم باشد

یک شب تو چراغ را نگهدار مخسب

این باد سحر محرم راز است مخسب

هنگام تضرع و نیاز است مخسب

بر خلق دوکون از ازل تا به ابد

این در که نبسته است باز است مخسب

این خواجه ترا غم جمال و جاهست

واندیشه باغ و راغ و خرمنگاهست

ما سوختگان عالم توحیدیم

مارا سر لااله الا الله هست

ای طالب اگر ترا سر این را هست

واندر سرتو هوای این درگاهست

مفتاح فتوح اهل حق دانی چیست

خوش گفتن لااله الاالله است

ای اهل مناجات که در محرابید

منزل دور است یکزمان بشتابید

وی اهل خرابات که در غرقابید

صد قافله بگذشت شما در خوابید

اندر رمضان خاک تو زر می گردد

چون سنگ که سرمه  بصر می گردد

آن لقمه که خورده ی درر می گردد

وان صبر که کرده  گهر می گردد

گمان كردم كه دین ،صوم وصلات است

جهاد و خمس و حج و است و زكات است

ولی بشنیدم از روشن ضمیری 

كه مهر دوست اسباب نجات است

الله به فریاد من بی کس رس

فضل و کرامت یار من بی کس بس

هر کسی به کسی و حضرتی مینازد

جز حضرت تو ندارد این بی کس کس

چون عود نبود چوب بید آوردم

روی سیه و موی سپید اوردم

خود فرمودی که نا امیدی کفر است

فرمان تو بردم و امید آوردم