یاالله
مردم شام به ما سنگ زدند

همه صف بسته هماهنگ زدند

در عزایت کف و آهنگ زدند

به موی دخترکت چنگ زدند
 
دختر شام به پیش سر تو

ریخته نان جلوی دختر تو

قلم به دست گرفته ست دختری غمگین....
به روی خاک نویسد به خط غصه چنین....

به بغض و هق هق و گریه .....قتیل اشک پدر ......

سر بریده ی بابا .... به روی نیزه ی تر ......

به خطّ ناله نویسد دوباره دختر زار ...

غریب و خسته و بی جان ،حریق ،خار،سفر .....

این آبله هاراکه دیشب می‌شمردم...
خیلی زیاد است قد کل کهکشان ها...

کُنج خرابہ رفتہ اے و باز شامیاڹ

پایتـــــ اگرچہ کرده ورم، سنگ مے زنند

دیگر عروسڪ گلیتـــــ را بغڸ نکڹ

اینها بہ دلخوشے تو هم سنگ مے زنند...

یک لحظه یادم رفت اسم من رقیه است

سیلی که خوردم عمه را هم تار دیدم

احساس کردم صورتم آتش گرفته است

خود را میان یک در ودیوار دیدم

یا رقیه خاتون

خبر آمد که ز معشوق خبر می آید

ره گشایید که یارم ز سفر می آید

کاش می شد که ببافند کمی مویم را

آب و آیینه بیارید پدر می آید...

تا گوشواره را ڪشید دو چشمم سیاه رفت

بابا ز دخترت بخدا اشڪ و آه رفت

یا اسب بود یا یڪے از دشمنان تو

از روے پیڪرم ڪہ زمین خورد راه رفت

پدر جان! کوثرت را می‌شناسی؟

گل نیلوفرت را می‌شناسی؟

نگاهی کن به حال و روزم امشب

ببینم دخترت را می‌شناسی

زبان حال رقیه 

دلم می خواست از پهلویم بگویم
 از زخم های روی بازویم بگویم

از طعنه و زخم زبان مردم شام 
یا  با تو از سیلی بر  رویم بگویم

اما تو قبلا  دیده بودی زخم پهلو
دیگر نشد از سوختن مویم بگویم

رقیه جانم...

واجب نشود روزه به «طفل» و به «مسافر»

ای «طفل مسافر» تو چرا آب نخوردی ؟