بهار بی گل نرگس شبیه پاییز است 

و بـی تــو کلِ زمانهایمان غم‌ انگیز است

بیا کـه منجمدانه قیام ممکن نیست 

بیا که سهم زمین از بهار ناچیز است

کى رفته ‏اى ز دل، که تمنا کنم تو را؟!

کى بوده‏اى نهفته، که پیدا کنم تو را؟!

غیبت نکرده‏اى، که شوم طالب حضور

پنهان نگشته‏اى، که هویدا کنم تو را

بیــا بـاغ و گـل بی قـرار تو اند

شـب و پـنجره وامــــدار تو اند

در این بغض و تردید و ناهمدلی 

دل و دیـده در انتظــار تو اند

این جشن‌ها برای من آقا  نمی‌شود!

شب بـا چـراغ عاریـه، فردا نمی‌شود

خورشیدی و نگـاه مـرا می‌کنی سفید

می‌خـواستـم ببینـمت؛ امـّا نمی‌شود!

بیا که صبر برایم چه خوب معنا شد

 در انتظار ظهورت دلم شکیبا شد

تمــــام دفترعمـرم سیـــاه شد اما

امید دیدن رویت دوباره پیدا شد

خدا کند که رضایم فقط رضای تو باشد 

هوای نفس نباشد همه هوای تو باشد

خداکند که گزارت فِتد به منظر چشمم 

که سجده گاه نمازم به جای پای تو باشد

کدام نقطه ی این خــاک زیر پای تو نیست

کدام پــاره ی خورشید آشنای تو نیست ؟

بگـو کدام نسیــم شکفتـه در وادی است

که ذهنش آینه بندانی از صفای تو نیست ؟

ورق های توسل گشته دسته 

و انگشتانمان هم پینه بسته

فقط از تو سرودیم و نگفتیم 

که از اعمالمان هستی تو خسته

برای من بیا امشب دعا کن

مرا از بند این دنیا رها کن

بیا و یک نظر بر من بیافکن

سپس مرا به دردت مبتلا کن

کوه باید تو را رکوع کند

ماه باید تو را خضوع کند

سرافرازی به احترام حضور

پیش پای شما خشوع کند