در غمت من سرور می بینم

من فرج را نه دور می بینم

از نجف تا به کربلا را من

جاده ای تا ظهور می بینم 

دلبری سوی عرش راهی بود

کربلا نه، که قتله گاهی بود

عشق ملیونی حسینی هم

در ازای غمت چو آهی بود !

کربلایت بار دیگر منزل زینب شده

در عزای اربعینت جان او بر لب شده

او که شمع محفل شمس و قمر، وان غنچه بود

بعد از این پروانه ی هجده گل و کوکب شده

ساکن شهر کربلا تو حسین

راه زیبای  تا خدا  تو حسین

مطمئنم که عاقبت روزی

می کشی اربعین مرا تو حسین

بنـازم آنکه دایم گفتگوی کــربلا دارد

 دلی چون جابر اندر جستجوی کربلا دارد

به یاد کاروان اربعینی با گریه می گوید

همی بوسم خاکی را که بوی کربلا دارد

این فقط پا به جاده رفتن نیست

یک ملاقات ساده رفتن نیست

می رسی تا خدا درنگ نکن

این فقط یک پیاده رفتن نیست

باز در جان جهان یکسره غوغاست حسین

 این چه شوری ست که از یاد تو برپاست حسین

این چه رازی ست که صد شعله فرو مرد و هنوز

روشن از داغ تو ظلمت کده ماست حسین

تا جهان را نوشت و بر پا کرد

کربلا را بهشت دنیا کرد

 عشق ملیونی حسینی را

اربعین می شود تماشا کرد

غرق تلاطم شده بحر محیط

یک سره درد است بساط بَسیط

شد چهلم روز عزای حسین

جان جهان باد فدای حسین

مثل عبدی حقیر می آیم

اربعین سر بزیر می آیم

اختیاری ندارم از خود من

دست من را بگیر می آیم