مهتاب در آن سحرگه از سو افتاد

خورشید از آسمان به پهلو افتاد

آنقدر که ضربه یِ عدو سنگین بود ...

محراب هم از درد به زانو افتاد

ای تیغ دریدی به جفا فرقِ ولا را

ویرانه نمودی حرمِ امنِ خدا را

یا رب به حقِ فاطمه از ریشه قلم کن ...

دستی که شکسته کمرِ آلِ عبا را

خورشیدِ فروزانِ به محراب نشسته

ای ماهِ هلالی شده ی فرق شکسته

امروز نظر کن به فقیری که همه عمر ...

دل را به در چوبی ایوانِ تو بسته

ای فرق شکسته از رخ یار بگو

ای تیغ تو لااقل ز دلدار بگو

محراب ، تو مثلِ این دو تودار مباش ...

از فزت و ربِ کعبه  یکبار بگو

با شدّتِ زخمِ سر نیایش میکرد

هوشیار شده ، دوباره هی غش میکرد

شک نیست اگر علی سلامت می ماند ...

از سهمِ خودش دوباره بخشش میکرد

مهران ساغری

یک دست صبا سوسن ، دست دگرش ساغر

یک جام پر از شهدِ ناب از خُم آن دلبر

گفتم چه خبر داری ... ای بادِ صبا ، گفتا ...

می گردم و می گویم امروز فقط حیدر

گفتم که بگو علی گفت بگو سرالله           گفتم که علی گفت بگو عین الله   گفتم که وصفش چه بگویم گفتا           لاحول ولا قوه الا باللله

آسمان دل غربت کده ام بارانی ست

ابری ام دیده ی ماتم زده ام بارانی ست

مثل پروانه دلم در به در سوختن ست

گریه ی شمع همه زیر سر سوختن ست

ای تیغ ! دمی که یارم از پا افتاد

انگار علی زیر قدم ها افتاد

یک شهر برای بردنم رد می شد

از روی دری که روی زهرا افتاد

امشب تمام شمع ها پروانه ها مردند

امشب تمام لاله ها از غصه پژمردند

امشب صدای بی کسی از چاه می آید

پس کی مناجاتی او از راه می آید