گر چه بشکافتی و زخم دلم وا کردی

چاره ای تیغ غم دوری زهرا کردی

آمدی روی مرا سرخ نمودی از خون

آمدی تا دل ابرو به سرم جا کردی

دیشب فضا را غرق سوز و ساز می کرد

گه دیده را می بست و گاهی باز می کرد

دیشب علی با فرق تا ابرو شکسته

می رفت نزد همسر پهلو شکسته

کم کم شنوم فاطمه جان بوی تو را

در پرده ی خون مینگرم روی تو را

از ضربه ی تیغ بر سرم حس کردم

در پشت در آن ضربه ی پهلوی تو را

ای کاش بگیرند از امروز سحر را

ای اهل حرم سیر ببینید پدر را

شمشیر پر از زهر گرفته ز طبیبان

بر نسخه ی تو فرصت اما و اگر را

سخت است پیش پای مردم با سر افتادن

و سخت تر از آن به پیش دختر افتادن

ما که تو را با لافتایت می شناسیمت

اصلآ نمی آید به تو در بستر افتادن

دیگر برایم دلخوشی معنا ندارد

وقتی تو را بابای من دنیا ندارد

رفتی ؛ یتیم بی قرار شهر کوفه

حس کرد تازه طفلکی بابا ندارد

دیگر عالم سیاه و تاریک است

شده نور خدا دگر خاموش

تو هم ای آفتاب عالم تاب

در فراق علی سیاه بپوش

به نماز بست قامت که نهد به عرش پا را

به خدا علی نبیند به نماز جز خدا را

به نماز آخرینش چه گذشت من ندانم

که ندای دعوت آمد شه ملک لافتی را

خداحافظ ای نخـــــل ها چاه ها

دگر نشـــــنوید از علـــی آه ها

که شام علی گشته دیگر سحـر

که امشـــب رود نزد پیغمــبر

الا ای هم نشین درد شبها

برای هر یتیم کوفه بابا

مرو از پیش من در این شب قدر

یتیمت پشت درها مانده تنها