سه چيز موجب محبت مي‌گردد، دين، تواضع و فروتني و سخاوت و بخشش.

ثلاثَةٌ يوجِبْنَ المُحَبَّةَ، الدّينُ و التّواضُعُ و السخاءُ.

بخل ورزيدن نسبت به پرداخت آنچه خداوند سبحان واجب كرده است، زشت‌ترين نوع بخل است.

البُخلُ باخراجِ ما أفْترضه الله سُبْحانه من الأموالِ أقْبَحُ البُخل.

آيا شما را از بهترين افرادتان خبر ندهم؟ عرض كردند: چرا، اى رسول خدا. حضرت فرمودند: خوش اخلاق ترين شما، آنان كه نرمخو و بى آزارند، با ديگران انس میگيرند و ديگران نيز با آنان انس و الفت مى گيرند.

أَلا اُنَبِّئُكُم بِخيارِكُم؟ قالوا: بَلى يا رَسولَ اللّه . قالَ: أَحسَنُكُم أخلاقا المُوَطِّئون اَكنافا، الَّذينَ يَألِفونَ ويُؤلَفونَ؛

كسي كه در مال خود بخل ورزد، خوار و ذليل گردد و آن كسي كه نسبت به دين خود بخل ورزد، عزيز و بزرگوار شود.

مَنْ بَخَلَ بِمالهُ ذَلَّ و مَنْ بَخَلَ بِدينِهِ جَلَّ.

زياده روي در همه چيز ناپسند است، مگر در كارهاي نيك.

الاسراف مذمومٌ في كُلِّ شئ إلّا في أفعال البِرّ.

بخل، جامه فقر و تهيدستي است.

البُخلُ جِلبابُ المَسكَنَةِ.

ادب، سبب تيزهوشي است.

بِالادَبِ تُشْحَذُ الفِطَن.

ادب نيكو، نسب و قبح خاندان را مي پوشاند.

حُسنُ الاَدَبِ يَسْتُرُ قُبْحَ النَّسَبِ.

برگزيدن راستي و اجتناب از دروغ، زيباترين خوي و برترين ادب است.

تَحَرِّي الصِّدْقِ وَ تَجَنُّبُ الْكِذْبِ اَجْمَلُ شيمَةٍ وَ اَفْضَلُ اَدَبٍ.

هر آن كس كه تربيت (و ادب) ناپسندش او را پست گرداند، شرافت و بزرگي دودمانش وي را سربلند نكند.

مَنْ وَضَعَهُ دَناءَةُ اَدَبِهِ لَمْ يَرفَعْهُ شَرفُ حَسَبِه.

چون دانش آدمي فزوني گيرد، ادبش افزون شود و ترسش از خدا دو چندان گردد.

اذا زادَ عِلمُ الرَّجُلِ زادَ اَدَبُهُ وَ تَضاعَفَتْ خَشْيَتُهُ لِرَّبِهِ.

اگر مردم همان زماني كه گناه مي كردند، (پشيمان شده و دست از گناهشان بر مي داشتند) و توبه و استغفار مي نمودند، عذاب الهي شامل آنها نمي شد و هلاك نمي گشتند.

لَو انَّ النّاسَ حينَ عَصَوْا اتابُوا استَغْفَرُوا لَم يُعَذِّبُوا وَ لَم يَهلِكُوا.

گناه كاري كه به گناهان خويش اقرار كند (پشيمان شود)، بهتر از انسان مطيع و عبادت كننده اي است كه به عمل خويش فخر نمايد.

عاصيُ قرُّ بِذُنُوبِهِ خيرٌ مِن مُطيعٍ يفتَخِرُ بِعَمَلِهِ.

كسى كه خداى سبحان را مى شناسد، شايسته است دلش از بيم و اميد به او خالى نباشد.

ينبغى لمن عرف الله سبحانه اءن لا يخلو قلبه من رجائه و خوفه ؛

ياد خدا عقل را آرامش مى دهد، دل را روشن مى كند و رحمت او را فرود مى آورد.

الذكر يونس اللب و ينير القلب و يستنزل الرحمة ؛