آهــو برو کناری و جــای مرا بده

ته مانده ی غذای سرای مرا بده

سهمیه ی امـام رضــای مرا بده

مشهد، بیا و کرب و بلای مرا بده

دلم جز به مهر تو سامان ندارد

دمی زندگی بی تو امکان ندارد

نباشد فقیر آنکه بی مال و پوله

فقیر آن که مثل تو سلطان ندارد

تا که بر گنبد تو دیده ام از دور افتاد

ناگهان بر دل آلوده ی من شور افتاد

اولین بـار که دیدم حــرمت را گفتم

ای سلیمان به سرایت گذر مور افتاد

جـذابیت تمــــام ایـــران ، مشهد

سرسبزتر از خطه ی گیلان ، مشهد

قــالی سلیمــان به گمانـم میگفت

من عبد توام قطار اصفهان-مشهد

باز هم در به در شب شدم ای نور سلام

باز هــم زائــرتان نیستم از دور سلام

با زبانی که به ذکرت شده مأمور سلام 

به سلیمـان برسد از طرف مور سلام

بعد از رکوع و سجده و بعد از قیام از دور

هر شب دو زانو می زنم با احترام از دور

دستی به روی سینه و دستی به سوی تو

روی لبم گُل می کند : آقا سلام از دور

غم هـای زمانه ام که بی حد باشد

یـا آب و هــوای دل من بــد باشد

در تَق تَقِ این قطار حل خواهد شد

وقتی حرکت به سمت مشهد باشد !

هرکس که ترا شناخت جان را چه کند ؟

فرزند و عیال و خانمان را چه کند ؟

دیــوانه کنی هر دو جهــانش بخشی

دیوانه تو ، هر دو جهان را چه کند ؟

دل در بر من زنده برای غم تست 

یگانه ی خلق و آشنای غم تست

لطفی است که می کند غمت با دل من 

ورنه دل تنگ من چه جای غم تست

السلام ای حضرت سلطان عشق

یا علی موسی الرضا، ای جان عشق

السلام ای بهر عاشق سـرنوشت

السلام ای تـربتت بــاغ بهشت

خورشید به من بتاب و تطهیرم کن

آیینه کن و بشکن و تکثیرم کن

یک بار سر سفره لطف و کرمت

بنشانم و یک عمر نمک گیرم کن

ای صفای حرمت بیشتر از کوی بهشت

به مشامم رسد از تربت تو بوی بهشت

باغ جنت به دل انگیزی درگاه تو نیست

می برد دل بخدا کوی تو از کوی بهشت

گفته ای هرکه زیارت کند از صدق مرا 

میکنم بدرقه اش تا در مینوی بهشت

به امیـد کـرمت در حـرمت آمده ام

نا امیدم منما ای گل خوشبوی بهشت

دل در حرمش دارد عجب حال غریبی

برده است زدل خال لبش هر چه شکیبی

نوشی چو زلعل لب او قطره ای از عشق

یابی به دل عاشق خود حال عجیبی

پدرت شاه خراسان و خودت گنج مقامی

پدرت حضرت خورشید و خودت گنج تمامی

غنچه ای نیست که عطر نفست را نشناسد

تو که ذکر صلواتی و د