خدایامن اسیر نفس خویشم

ترحم کن تو بر حال پریشم

اگر از رحمتت دستم نگیری

بگیرد جان من را زهر نیشم

اسم شمیر علی آید همه الفرار

رجزهای علی شنوند سرها الفرار

۱۱۰مرتبه گو در همه حال 

همه دشمنات بدون سر الفرار

روبهان بر همسر شیر خدا سیلی زدند

بر تمام انبیا و اولیا سیلی زدند

چهارده قرن است می پرسند ال فاطمه 

اهل عالم مادر ما را چرا سیلی زدند

دلم را درد و غم اکنده دارد              غم دردم مرا شرمنده دارد        بابا . ازاین نامردمان یک دم بپرسن                 مگر اشک یتیمان خنده دارد

مهتاب در آن سحرگه از سو افتاد

خورشید از آسمان به پهلو افتاد

آنقدر که ضربه یِ عدو سنگین بود ...

محراب هم از درد به زانو افتاد

ای تیغ دریدی به جفا فرقِ ولا را

ویرانه نمودی حرمِ امنِ خدا را

یا رب به حقِ فاطمه از ریشه قلم کن ...

دستی که شکسته کمرِ آلِ عبا را

خورشیدِ فروزانِ به محراب نشسته

ای ماهِ هلالی شده ی فرق شکسته

امروز نظر کن به فقیری که همه عمر ...

دل را به در چوبی ایوانِ تو بسته

ای فرق شکسته از رخ یار بگو

ای تیغ تو لااقل ز دلدار بگو

محراب ، تو مثلِ این دو تودار مباش ...

از فزت و ربِ کعبه  یکبار بگو

با شدّتِ زخمِ سر نیایش میکرد

هوشیار شده ، دوباره هی غش میکرد

شک نیست اگر علی سلامت می ماند ...

از سهمِ خودش دوباره بخشش میکرد

مهران ساغری

به علی فاتح خیبر صلوات

به علی شافع محشر صلوات

به علی همسر والای بتول

به علی ساقی کوثر صلوات

بفرست اگر شیعه مخلس هستی

پیوسته زجان و دل علی را صلوات

قدر است و دوباره دهر ماتم دارد

خرداد شبیهِ جمعه ها غم دارد

امشب همه جا ذکرِ دل آرای شماست

انگار زمین فقط تو را کم دارد

مهران ساغری

لیله القدر 97

یک دست صبا سوسن ، دست دگرش ساغر

یک جام پر از شهدِ ناب از خُم آن دلبر

گفتم چه خبر داری ... ای بادِ صبا ، گفتا ...

می گردم و می گویم امروز فقط حیدر

بگذار پیِ بهشتِ شدّاد شوند

از غصّه ی شیعیان کمی شاد شوند

یک روز رسد قبیله ی آلِ سعود ...

مبهوتِ نمایِ صحنِ سجّاد شوند

شعر : مهران ساغری

مستانِ ولایم و به خود می نازیم

سر را به رهِ عشقِ حسن می بازیم

یک بارِ دگر به کوریِ آلِ سعود ...

قبرِ پسرِ فاطمه را می سازیم

ما همه دلدادگانِ رهنمایی ماهریم

عاشقانِ سینه چاک آفتابی طاهریم

با عنایاتِ خدا و کوری آلِ سعود ...

بانیان صحنِ زیبایِ امامِ باقریم