گفتم که بگو علی گفت بگو سرالله           گفتم که علی گفت بگو عین الله   گفتم که وصفش چه بگویم گفتا           لاحول ولا قوه الا باللله

آسمان دل غربت کده ام بارانی ست

ابری ام دیده ی ماتم زده ام بارانی ست

مثل پروانه دلم در به در سوختن ست

گریه ی شمع همه زیر سر سوختن ست

ای تیغ ! دمی که یارم از پا افتاد

انگار علی زیر قدم ها افتاد

یک شهر برای بردنم رد می شد

از روی دری که روی زهرا افتاد

امشب تمام شمع ها پروانه ها مردند

امشب تمام لاله ها از غصه پژمردند

امشب صدای بی کسی از چاه می آید

پس کی مناجاتی او از راه می آید

با ناله های حیدر محراب گریه می کرد

از عمق زخم آن سر محراب گریه می کرد

در اوج بی قراری همراه اشک مولا

با سوز آه مادر محراب گریه می کرد

باز تنها می رود / درمیان کوچه ها با یاد زهرا می رود

بر لبش یا فاطمه / ذکر تسبیح علی تا عرش اعلی می رود

بعد سی سال او هنوز / با دلی پر سوی نخلستان غم ها می رود

دیدگانش فاطمی / حس دلتنگی او دارد ز دنیا می رود

کاش این منبر و محراب نمی زد نظرش

از سر شانه ی در حال نماز سحرش

چقدر بال ملک ریخته تا دور و برش

او بزرگ است و در این خاک نمی گیرد جا

آسمان است و رسیده است زمان سفرش

امشب علی می بیند اشک دخترش را

در کوفه می گوید اذان آخرش را

مرغابیان خانه دامن را نگیرید

 خالی کنید ای عرشیان دور و برش را

در دل خاک رود قامت رعنای علی

لاله گون گشت ز خون روی دل آرای علی

می چکد اشک حسن بر رخ زیبای علی

مرغ آمین به دعای سحرش پاسخ داد

از خداوند همین بود تمنای علی

نیمه شب بود و از بهشت خدا

ناله و سوز وآه می آمد

شعله های غم بزرگ کسی

از دل سرد چاه می آمد