یاد تو چشمان مرا بی خواب کرده

این بیقراری ها مرابی تاب کرده

اندوه تو قلب زمین را سخت لرزاند

از اعترافاتی که چاه آب کرده  

شمشیر شب قلب فلک را چاک کرده

باران غم بر سینه ی افلاک کرده

وقت اذان هنگامه ائ  شد روی محراب

گویا زمین خورشیدراهم خاک کرده

مهتاب در آن سحرگه از سو افتاد

خورشید از آسمان به پهلو افتاد

آنقدر که ضربه یِ عدو سنگین بود

محراب هم از درد به زانو افتاد

عجب شق القمر کرد ابن ملجم!

به خون قرص قمر کرد ابن ملجم!

فرو پاشید ارکان هدایت

نبی را خون جگر کرد ابن ملجم!

بوی خطر حس میکنم در رفتنت تاخیر کن

در شام آخر چاه را از ناله هايت سیر کن

تيغي کمین بنموده تا از پشت بر فرقت رسد

فرق سرت را در سحر آماده شمشیر کن

گر غرق خون بیند سرت سوگند زینب س جان دهد

ای فاتح خیبربیا یک چاره ای تدبیر کن

با درد تیغ و خون سر یادی کن از دیوار و در

فزت و رب الکعبه را باخون خود تفسیر کن

ایوان نجف مرابه هم میریزد.   آن صحن وسرامرابه هم میربزد. درصحن جدیدفاطمه میگویم ایوان نجف مرا به هم میریزد.

امشب سر مهربان نخلی خم شد

                                                  درکیسه نان به جای خرما غم شد

درخانه دور بیوه ای شیون کرد

                                  &n

مهتاب در آن سحرگه از سو افتاد

خورشید از آسمان به پهلو افتاد

آنقدر که ضربه یِ عدو سنگین بود ...

محراب هم از درد به زانو افتاد

ای تیغ دریدی به جفا فرقِ ولا را

ویرانه نمودی حرمِ امنِ خدا را

یا رب به حقِ فاطمه از ریشه قلم کن ...

دستی که شکسته کمرِ آلِ عبا را

خورشیدِ فروزانِ به محراب نشسته

ای ماهِ هلالی شده ی فرق شکسته

امروز نظر کن به فقیری که همه عمر ...

دل را به در چوبی ایوانِ تو بسته