ای قرار دل پریشانم

که ز دل آه میکشی گاهی

با من دل پریش حرفی زن

گریه ام را اگر نمیخواهی

ای که از صورت خونین تو غم ریخته است

با تماشای تو یکباره دلم ریخته است

چه به روز سر تو آمده آخر بابا

سرت از ضربه شمشیر به هم ریخته است

وقتی که با نان و نمک افطار می کرد

انگار که با فاطمه دیدار می کرد

هی شیر را از پیش خود می زد کنار

هی دخترش با چشم تر اصرار می کرد

چیزی شبیه رایحه ای می وزید و رفت

شب ها به شانه ؛ نان و رطب می کشید و رفت

افسوس قدر و منزلتش را نداشتند

تا در جوار کوثر خود آرمید ورفت

به زردی رخ زردت ؛ قسم که پژمردم

کنار بسترت ای گل ؛ شکستم و مردم

تو بستری شدی و قبل رفتنت خود را

شبیه رفتن مادر چقدر آزردم

دستم رها کنید خودم راه می روم

زینب ببین امیرم و چون شاه می روم

فرقم شکسته اند ولی پیش دخترم

چون خیبر افکنم چو یدالله می روم

دل من خون و تو هم گریه مکرر داری

در دلت داغ شکسته شدن سر داری

خنده ی تلخ دو چشم پر دردت گوید

قصد داری که غم از جان علی بر داری

دیگر صدای پای مرد و کیسه ی خرما نمی آید

در پشت درهای یتیمان حضرت مولا نمی آید

دو یا سه یا چندین نفر در مسجد شهر

جمعند و گویند که دگر آقا نمی آید

سقا کنار حضرت سقا نشسته است

دست علی به دست ابالفضل بسته است

تنها برای کرب وبلا حرف  می زند

از حرف های دیگر این شهر خسته است

نمک نشناسی کوفه چه کرده با سرت حیدر

چرا خونین شده رویت ؟ بمیرد دخترت حیدر

به دوشت رد بند کیسه ی نانی که می بردیست

عدالت هم شده ردی که مانده بر سرت حیدر