بیا زینب تماشا کن تو مظلومیِ بابا را

که نیلی گشته رخسارم بمانند رخ زهرا

بیا زینب نگر فرقم نمی آید دگر برهم

شود با سینه ی پر غم ،پدر راحت ز این دنیا

علی آرام شد اما جهان از گریه بی تاب است

زمین از غصه لبریز و زمان از گریه بی تاب است

کنار ناله‌های جاودان چاه و نخلستان

گلوی حضرت صاحب زمان از گریه بی تاب است

سی سال لب گزیدم و کابوس کوچه ها

لحظه به لحظه بال و پرم را شکسته است

تیغی که بین سجده شکسته سر مرا

قبلا غلاف او کمرم را شکسته است...

جهان به خاک عبای علی نمی ارزد

سما به فرش عزای علی نمی ارزد

تمام جنت و فردوس مقابل نفسی

میان صحن و سرای علی نمی ارزد

جز مرتضی ، از درد دین ، کس بر در یاهو نزد

سر بر سرای اهل فقر ، مرد و زنی ، با او نزد

وقتی یگانه مظهر دریای عدل ، شد سوی رود

در کشتی ایتـام شهـر ، دیگر کسـی پارو نزد

همان هایی که یوم بدر ،ماهند

ولی  در نهـروان ها بی وفایند

الا ای مسلمین صد آه و افسوس

علی رفت و علیمردان کجایند؟

چاه  را با خود مبر ، ای مرد  تنهای زمین

بعد تو چونان که رفت ، مردانگی از اهل دین

هرزمان من هم دلم،حال وهوای گریه داشت

می کنـم گــریه به نــامت یا امیرالمومنین

در بیت خدا شیر خدا را کشتند

دامـــاد نبی، امـــام ما را کشتند

یارب چه گنه داشت که در وقت سحر

آیینه روشــن دعـــا را کشتند

اگر سربشکند جا دارد امشب

ندانم سر چه سودا دارد امشب

غریب یثرب و مظلوم کوفه

هوای کوی زهرا دارد امشب