ای مرثیه خوان بلا ، از کربلا برام بگو

از خون و کشتار مگو ، از پسرام مگو

فقط برایم بگو ، کجاست پسرم حسین

که همه ی پسرانم ، فدای جان حسین

نگاه کن سر پیری چه بی عصـــا مانده

گرفته ان از این پیر زن پســـر ها را

چه مشکل است که از چهار تا پسرهایش

بیـــاورند برایـــش فقط سپـــرها را

بدون ماه قدم می زنم سحر ها را

گرفته اند از این آسمان قمرها را

چقدر خاک سرش ریخته, معلوم است

رسانده است به خانم کسی خبرها را

روضه هایی عجیب می خواند

از شب و روز کربلای حسین

با خجالت به زینبش می گفت:

پسرانم همه فدای حسین

قدم اگر خمید ، فدای سر حسین

جانم به لب رسید ، فدای سر حسین

ام البنین سابق این شهر عاقبت

شد مادر شهید ، فدای سر حسین

ای بانی اشک و روضه های سقا

ای فــاطمه ی دوّم بیــت مــولا

از دامن تو روح ادب را آموخت

آن تشنه ی بی دست کنار دریا

هرروزغروب توي بقيع

مي شكنه بغض آسمون

ستاره ها داد مي زنن!!!

ام البنين روضه نخوون

غصه ها بر روی پیشانیش چین انداخته

گریه ها از پای او را اینچنین انداخته

مادری کرده برای بچه های فاطمه

خویش را پای امیرالمومنین انداخته

ای مرثیه خوان، ز چشمِ خونبار مگو

با من ز سَــر و دستِ علمــدار مگو

عبـــاس ، فدای قَد و بالای حسین

با امِّ بنیـــن از غــــمِ دلــدار مگو

خـاک بقیـع و صـورت غمهـــای کربلا

انگشت و نقش قصِّه ی صحرای کربلا

امُّ البنین بی پسـر و روضه های سر

امُّ البنین و  غصِّـه ی سقّـای کربلا