آمدی و شب سیاه من

عاقبت مثل روز روشن شد

همه دیدند من پدر دارم

روسیاهی نصیب دشمن شد

چون زجردراین سپاه لجبازی نیست

دوراز تو بهشت جای دلبازی نیست

از دخترکان شام هم دلگیرم

گفتند یتیم خارجی بازی نیست

گل سر نیست ولی موی سرم هست هنوز

تن من آب شد اما اثرم هست هنوز

جای سیلی زروی گونه من پاک نشد!

رد شلاق بروی کمرم هست هنوز

من دختری یــتیمــم ، اگر مــیشود نزن

گر مــــیزنی بزن ، ولی حـــرف بد نزن

سیلی مگر چه داشت که دیگر نمیزنی؟

سیلی بزن!به پهلوی من با لگد....نزن

فدایی سحر است و گل مناجات است

که بوسه از لب بابا فقط عبادت اوست

اگر کفن شده پیراهنِ اسیریِ او

قسم به عصمت کبری، نشان عصمت اوست

چنان گریست که رأس پدر پریشان شد

حسین هم به خرابه پیِ زیارت اوست

چشم حیران به سوی هر نیزه

رفته در خاک تا کمر نیزه

رأس خورشید و ماه بر نیزه

از رقیه بپرس یعنی چه

مرا با غصه ها دمساز کردند

به رویم راه غم را باز کردند

چون فهمیدند من بابا ندارم

مرا با تازیانه ناز کردند

هستم یتیم لیک پر از شور و عزتم

حسن ختام و پرچم پایان نهضتم

بابا خوش آمدی که ببینی که شهر شام

افتاده در خروش ز غوغای غربتم

می زند شام ,  خنده بر آهم

مثل کوفه ست شاید اینجا هم

بس که ناله می کنم هرشب

عالمی شد پریش از آهم

با اضطراب آمد و با التهاب رفت

كوچكترين شهيده كه غساله‏اى نداشت

وقتى كه از بساط گلويش گلايه كرد

آهى به سينه داشت، ولى ناله‏اى نداشت

رفت از شب خرابه و تشييع هم نشد

تنهاترين ستاره كه دنباله‏اى نداشت