روبهان بر همسر شیر خدا سیلی زدند

بر تمام انبیا و اولیا سیلی زدند

چهارده قرن است می پرسند ال فاطمه 

اهل عالم مادر ما را چرا سیلی زدند

نخلی شکسته ثمرش را نزنید

مرغی کهزمین خورد پرش را نزنید

دیدیداگر که دست مردی بسته

دیگر در خانه همسرش را نزنید

گاهی از واقعه ی کوچه سخن میگفتی

گاه هم از شب تدفین و کفن میگفتی

از فشار در و فریاد زدن میگفتی

از زمین خوردن یک دفعه زن میگفتی

ای نور خدا سرشـــته با آب و گِلَت

ای مـهر علـــی راز هویــدای دلت

این ذکر هزار سالۀ مهدی توست

ای یاس نبی « بِــاَیِّ ذنـب قتلت» ؟

فـاطمیه شـور و شـادی از نگـاهم دور شد
با"سیـاهی" سـال"نو دیباچه ای از نور شد
"سینه و"سنجاق سر"سیلی"سحر"سوزجگر"
هفت سیـن واژه های روضه هایم جور شد

ای نور خدا سرشـــته با آب و گِلَت
ای مـهر علـــی راز هویــدای دلت
این ذکر هزار سالۀ مهدی توست
ای یاس نبی « بِــاَیِّ ذنـب قتلت؟

چرا شب غم ما را سحر نمی آید
چرا ز یوسف زهرا خبر نمی آید
عزیز فاطمه! یکدم بیا به محفل ما
مگر به مجلس مادر، پسر نمی آید

عادت به روضه کرده دلم روضه خوان کجاست
صاحب عزای فاطمه، آن بی نشان کجاست
قربان اشک روز و شب چشم خسته ات
مولا فدای مـــــادر پهلو شکســــته ات

از دست تو مسمار، دلم خیر ندیده

از این در و دیوار دلم خیر ندیده

افتاده غم عشق غم همسر مظلوم

بر دوش من زار ، دلم خیر ندیده

به مناجات سحر شب همه شب زمزمه داشت

نفسم آتش جانم شده یارب چه کنم؟

نفسم...آه نفس...آه نفس...آه گرفت...

نفسم هیچ ،بگوبا دل زینب چه کنم؟