ز کف دادم چراغ لاله ام را

کنم پنهان ز دشمن ناله ام را

نه دست خود کفن کردم شبانه

تن زهرای هجده ساله ام را

مصیبتی است علی را که پیش چشمانش

عدو امید دلش را به تازیانه گرفت

چه گفت فاطمه کان گونه با تأثر و غم

علی مراسم تدفین او شبانه گرفت

ز پشت پنجره ها دیدگان پر اَشکم
سراغ مدفن پنهان و بی نشانه گرفت
نشان شعله و دود و نوای زهرا را
توان هنوز ز دیوار و بام خانه گرفت

دل غریب من از گردش زمانه گرفت
به یاد غربت زهرا شبی بهانه گرفت
شبانه بغض گلوگیر من کنار بقیع
شکست و دیده ز دل اشکِ دانه دانه گرفت

از برم رفتی و اندیشه نکردی که مرا
بعد فقدان نبی، رکن دگر می شکند
جان به قربان تو و سینه سپر کردن تو
صبر کردی و نگفتی که سپر می شکند

فاطمه! ای که غم از داغ تو، سر می شکند
زیر بار غـم تو، کـــوه کمـــر می شکند
مرغ حقّ بودی و رفتی سوی باغ ملکوت
جبرئیل است که از داغ تو، پر می شکند

رفتی تو و زینبت ز غم می سوزد

 آتش ز نوایش به دلم افروزد

این خانه عزاخانه شود بار دگر

هر گاه نگاه خود به در می دوزد

در ظلمت شب شهاب را می شستند

 آیینــه آفتـــاب را می شستند

در چشمه خون چکان چشمان علی

پیمــانه نور نـاب را می شستند

بي تو با شمع علي تا به سحر مي سوزد

شمع مي ميرد و او بار دگر مي سوزد

يک نفر مثل درختان سپيدار بلند

در خيالش همه شب بين دو در مي سوزد

لعنت به عدو که روح تقوا را کشت
ایمان و کمال و عشق و معنا را کشت
بازآ و بگیر انتقامی سخت و سنگین
از آنکه ز راه ظلم زهرا را کشت