من ان گلم که به ضرب لگد گلاب شدم

در استانه در سوختم کباب شدم

برای خاطر مظلومی علی بابا

بسان شمع چنان سوختم که اب شدم

خداوندا تویی پروردگارم

همه از توست یارب هرچه دارم

کرم بنما و منت بر سرم نه

که عشق مرتضی بر دل نگارم

نباشد بهتر از وقت اذانم

ندای حق رسد برجسم و جانم

چو می آید طنین نام احمد

سراسیمه رود از کف عنانم

عباسم ای سقای لب عطشان

دیدی عزیزان حسین در بر گرفتند جان

زیرا علمدار حسین بی دست و چشم گریان

مَشک پراز خالی زآب بگرفته با دندان

طفل خود را طرف لشکر نامرد گرفت

حرمله خیر نبینی جگرم زخم گرفت

اربعین گل واژه ی عشق است در دشت بلا
می گـدازد سینـه را در حسـرتِ کـرب و بلا

می فرستم بوسه ای بر تربت سلطان عشق
عـاشقانـه می نـویسم ... اربعیـن بی کـربلا

عـیــدِ ولـادت آمـد و سـورِ محمدی
عـالـم فـدای جـلـوه ی نـورِ محمدی
در طلعـتِ ولـایـتِ آن هــورِ احمدی
دل را چکامه ایست زِشـورِ محمدی

فیروزه بریزید به پای فیروز 

فیروزه کم است مرحبا ای فیروز

گر ایستم آنجا تا یک برگیرم

گویم یک چیز وآن باشد فیروز 

یک تار مویش بجهانی نفروشم

با نام عباس در خود میجوشم

گر ترس و سکوت بر ما حاکم شود

با لبیک یاعباس در جهان می خوروشم

یک تار مویش بجهانی نفروشم

با نام عباس در خود میجوشم

گر ترس و سکوت بر ما حاکم شود

با لبیک یاعباس در جهان می خوروشم

روزی که دو دست عباس بریده شد

یعنی که سلام از میان برداشته شد

گرسلام نباشد اخوتی در کار نیست

لیک عباس بی دست اخوتش ثابت شد

شنیدستم  به وقت دادن جان 

امام هشتمین شاه خراسان

دم مردن به هر جانب نظر داشت

امید دیدن روی پسر داشت 

مولای من کسی قدم به حرم بی مدد نخواهد زد 

بدون واسطه دم از احد نخواهد زد

مولای من گدای کوی رضا شو که این امان رئوف 

دست رد به سینه احدی نخواهد زد

غم کوچه ای پیر کرد تمام شیعه را...

به قربان تو که دیدی همه غربت شیعه را...

تمام کوچه های شهر بوی غربت میدهند...

جگر تو،سر حسین،تشت کُشت شیعه را...

غم کوچه ای پیر کرد تمام شیعه را ....

به قربان تو که دیدی هم غم شیعه را

تمام کوچه های شهرمی دهد بوی تورا....

جگر تو ،سر حسین ،تشت کُشت شیعه را...